48 jaar en 7 dagen mij....

Wees dankbaar voor ieder moment dat je doorbrengt met mensen waar je van houdt. Het leven is zo kostbaar.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. En uiteraard is dit echt iets waar we dankbaar voor moeten zijn. En natuurlijk gaan we allemaal in de waan van de dagen mee, maar probeer er toch voor te kiezen een momentje voor jezelf te nemen om dankbaar te zijn van je dierbaren.

Een dikke week geleden mijn laatste blog. En hoewel ik iedere keer aangeef dat ik meer probeer te schrijven.... Het komt er gewoon niet van. Gevolg daarvan is een hele lap tekst in één keer en dat in mijn lekkere onsamenhangende manier van schrijven, hmmm als ik het maar kwijt ben 🤣.

Dus laatste keer schreef ik dat ik aan het wachten was op Chris. De neuroloog wilde Chris ook nog spreken dus toen hij er was is de neuroloog nog naar beneden gekomen om met Chris alles nog door te spreken. Ook wat acceptabel is en wanneer er toch medische hulp moet worden ingeroepen. Onderweg naar huis raakte ik echt in een hele zwarte gemoedstoestand. 'Als dit het is en alles wordt steeds erger wat heeft alles dan nog voor zin?' dit ging er echt de hele tijd door mijn grijze massa. Ik had niet eens meer een vriendelijke innerlijke ikke en het was echt puur en alleen negatieve shit. Thuis gekomen ben ik eigenlijk direct naar bed gegaan. En daar ben ik echt 2 dagen voornamelijk in gebleven. Ik heb me echt vaker down gevoeld maar deze keer was het echt shit. En was ik echt van mening dat ik beter af zou zijn als ik er dus gewoon niet meer zou zijn. Natuurlijk voor Chris verschrikkelijk en ook mijn ouders wisten er niet echt raad mee. Tot overmaat van ramp, of wellicht deze keer een voordeel, was ik zondag jarig.... 48 jaar.... En ik weet dat ik blij moet zijn dat ik het überhaupt al gehaald heb samen met deze grillige ziekte. Maar die blijdschap voelde ik echt niet. Ik heb al vaker geschreven dat het heel dubbel is. De meeste mensen om je heen geven aan dankbaar te zijn voor de tijd die je nog hebt. Ik ben ook echt wel dankbaar op de meeste momenten, maar het is echt niet altijd gemakkelijk. En ja, er zullen mensen direct denken: het leven is niet altijd gemakkelijk en dat weet ik ook wel. Maar leven met uitzaaiingen door echt (gelukkig op mijn hoofd na) mijn hele lijf, de vele pijntjes, nu de PNEA's en het feit mijn onafhankelijkheid qua vervoer kwijt te zijn, was deze dagen net even 'to much'. Voor mijn verjaardag ben ik echt mega verwend met veel mooie schitterende bloemen, dozen chocolade, kaarten en heel veel berichtjes. Dit deed me echt wel goed waardoor het schuldgevoel ook weer lekker bovenkwam drijven. Waarom reageer ik toch zo heftig op deze eigenlijk redelijk onschuldige bijkomstigheid? Ik heb wel met ergere dingen te 'dealen' dus? Een raadsel, een vraagstuk maar vooral een irritante gedachtegang. Mijn verjaardag is mede door het onverwachte lieve bezoek van dierbaren en de vele berichtjes redelijk goed verlopen, tot ik denk 2 uur, toen stortte ik letterlijk en figuurlijk weer in. Naar bed gegaan en ik geloof dat ik de volgende ochtend toen de wekker ging om de paarden te voeren pas weer wakker werd.

Ik ben de paarden gaan voeren heb de stallen gedaan en ben wederom terug mijn bed ingegaan eigenlijk de hele dag zo'n beetje. Dinsdag begon de donkere wolk een beetje weg te trekken en begon ik eindelijk de boel weer te relativeren. Ik merk dat ik het nu weer probeer af te doen of ik die down-dagen niet mag hebben, volgens de psycholoog is dit heel normaal en moet ik niet zo streng voor mezelf zijn! Maar goed, ik voelde me vanaf dinsdag weer wat monterder ben er op tijd uitgegaan ben actief (voor mijn nieuwe doen 😇) geweest ben braaf mijn middagslaapje gaan doen en daarna weer 'gewoon' eruit gekomen! De paardjes zijn ook wel een belangrijke factor dat je toch in de benen komt en door hun lieve zachte neusjes en neus in je nek te voelen.... Ja dat doet wat met mij in ieder geval! En zo was het woensdag een dag met een dubbele afspraak. In de ochtend kwam de psycholoog, waar ik fijn mee heb gesproken en weer even geleerd heb dat mijn gevoelens terecht zijn. Dat mijn gevoelens er zeker ook mogen zijn en dat ik daar de tijd ook voor moet, nee mag, nemen. Tijd voor een middagslaapje was er niet want ik moest om kwart voor 2 in Venlo zijn voor mijn 1e vaccinatie! En wat was dat goed en mooi geregeld daar in een oude kazerne. Melden, doorlopen, aanmelden en registreren en ik kreeg direct mijn prik. Chris mocht gelukkig wel mee als begeleider want in de grote zaal met ik schat zo'n 150 man... kreeg ik een aanval... Heel blij was ik met mijn 'luier' minder blij was ik met mijn onflatteuze voorkomen... Achteraf van Chris hoorde ik dat er toch wel enige commotie is ontstaan. De persoon die naast ons zat die rende al schreeuwend naar de EHBO'er toe. De EHBO'er kwam vervolgens nog sneller naar ons toe gerend. Ondanks dat de EHBO'er een portofoon droeg, ging hij hard schreeuwen om een verpleegkundige. Waardoor echt inmiddels alle ogen op ons gericht waren. Chris gaf constant aan dat er niets aan de hand was dat ik er mee bekend was, echter de EHBO'er was in de stress. Achteraf en nu ook weer zie ik het al helemaal voor me. Ik kan ook goed bedenken dat er mensen direct bang werden dat het een reactie op de vaccinatie was en dat er wellicht bij hen ook iets zou gebeuren.... Oeps... Na een minuut of 8 kwam ik weer bij. Inmiddels stonden er 4 mannen om me heen. Mocht ik mee naar de EHBO-ruimte en daar werden alle waarden gecheckt en een hartfilmpje gemaakt. En (gelukkig) zoals altijd was alles, afgezien van de vermoeidheid, weer goed en liepen we, zij het slingerend, na een half uur de zaal uit naar de auto. Pfff, check... 1e vaccinatie ✅ en hoe 😇.

Op weg naar huis belanden we in Beringe achter een net gebeurd ongeval. En ongelooflijk maar waar wij waren de 4e auto en echt niemand anders sprong uit de auto om te helpen... Een mindervalide man was doorgereden, na eerste gestopt te zijn geweest op een fietstersoversteekplaats (is dat een woord?) daarbij werd hij vervolgens geraakt door een auto met zo'n 65 km per uur. Achteraf heeft deze meneer echt heel veel geluk gehad, wij denken dat de driewieler zijn redding is geweest omdat je met een gewone fiets direct met het hoofd op de weg zou zijn gekomen. Omdat er niet echt te communiceren viel met deze meneer is Chris blijven helpen en heeft de hulpdiensten gebeld. Die gelukkig redelijk snel kwamen. Ik heb geloof ik 15 x op de noodknop die de man om zijn nek had hangen gedrukt voor er eindelijk iemand aan de 'lijn' kwam. Anyway eind goed al goed gelukkig. Wat wel grappig en ook weer niet grappig was, het feit dat de ambulancebroeder dezelfde was als 3 weken geleden bij ons... gevalletje van herkenning! Thuis direct naar bed want geloof me als ik zeg dat ik moe was, is dat zacht uitgedrukt...

Donderdag had ik een goede dag en toen iemand mij een berichtje stuurde via FB dat ze schrijvers zochten voor de PARA dressuurwedstrijd zei ik overmoedig direct dat ik wel wilde. En toen werd ik ineens heel zenuwachtig. Want wat als ik daar een aanval krijg? Wat als ik dan naast de luier plas? Wat als.... Tja daar ben ik heel goed in hoor... doemdenken... Chris heeft me heel goed door al mijn excuses om niet te hoeven gaan heen geloodst, het was maar 15 minuten van huis en hij was vrij dus kon altijd naar me toe komen, enz, enz, en zo ben ik vrijdag 5 uur lang heerlijk wezen schrijven bij de para-dressuur en HET IS ALLEMAAL GOED GEGAAN! Ik heb zelfs mijn allereerste Corona test overleefd!! Doodmoe maar echt onwijs voldaan ben ik door Chris weer opgehaald. Ik heb gegeten in de auto (Restaurant: De Twee Gouden Bogen) en daarna direct (ondanks dat ik eigenlijk echt heel nodig moest douchen) naar bed gegaan en heb geslapen tot daags erna half 10!

Nou het is inmiddels kwart voor 11 en ik ga echt naar bed want hoewel ik mijn middagslaap heb genomen... is de pijp nu echt leeg.

Fijne avond.