Adem in.....

Everyone wants happiness. No one wants pain. But you can´t have a rainbow, without a little rain.

No pain, no gain en daar hebben we dan ook nog de uitspraak van Rocky (film uit mijn tijd 😊); "Pijn is tijdelijk, het kan een minuut duren misschien twee of zelfs een uur of dag. Hoe dan ook, uiteindelijk gaat het over. En daar houden we het op!

Vannacht redelijk goed geslapen tot een uur of vijf toen Terror wakker werd. Dus maar even eruit om wat eten te geven in de hoop dat Chris niet wakker zou worden. Helaas... toen ik opstond en naar de trap liep kwam heel de familie hond en kat tot leven en trippelde (laminaatvloer) er vrolijk op los. Daarna weer naar bed waar ik een enorme hoofdpijn ontwikkelde. Heel de ochtend op bed gelegen en pas rond twaalf uur mezelf aangekleed en gefatsoeneerd om vervolgens naar Maastricht te gaan. De hoofdpijn was niet te harden en het licht buiten deed geen goed. Voor de scan moet je een halve liter water drinken en ik zat echt tegen het overgeven aan. Gelukkig reden we toen net de tunnel uit bij Maastricht 5 minuten van het ziekenhuis. Daarbinnen gekomen werkte ook niet zo goed op mijn hoofd. Al het wit en de enorme luchtkoepels en dan ook nog mijn zonnebril... yep, die ik in de auto had lagen liggen. Chris was de auto weggaan zeten en ik was alvast naar de derde verdieping "Radiologie & Medische beeldvorming. Normaal neem ik de lift, maar daar stonden echt heel veel mensen te wachten (vreemd achteraf, zo druk heb ik het bij die lift nog niet eerder gezien...anyway) ik besloot (heel dom of was het stoer) de trap te nemen. Driehoog, met hoofdpijn wat haalde ik in hemelsnaam in mijn hoofd. Dus toen ik boven kwam (uiteindelijk tegelijkertijd met de lift met de helft van de mensen die beneden stonden) waren de mensen uit de lift (niet buiten adem en naar lucht snakkend zoals ik) eerder bij het nummertjes apparaat dan ik. Eigenlijk maar goed ook wat ik heb echt vijf minuten nodig gehad om bij te komen. De hoofdpijn maakte het er niet beter op. Na mezelf te hebben aangemeld (Chris inmiddels ook aangekomen) liepen we naar de wachtruimte. Uiteraard zat die goed vol, gezien ik weet welke deur ik moet hebben voor de scan liepen wij naar de naar de achterste stoelen in de gang waar niemand zat. Chris doet daar meestal mijn bh al los dat gaat sneller als ik binnen mag. Een mevrouw zat echt argwanend onze kant op te kijken maar toen ik mijn bh uit mijn jurkje trok keek ze heel snel de andere kant op. Na drie minuten en echt niet langer werd ik al geroepen. Na een plasje (die halve liter was aan het drukken) mocht ik door naar de scan. Normaal kijk ik mee met infuusprikken en help ik waar ik kan (of juist vertraag ik de boel maar dan goed bedoeld 😊) maar nu ging ik liggen en bleef liggen ik wilde alleen maar mijn ogen dicht doen voor de hoofdpijn. Het prikken ging helaas niet zo soepel het deed irritant veel pijn omdat hij moest zoeken hoe de ader liep (ik heb van die leuke rollende en splitsende aderen) en toen hij goed zat voelde ik het bloed langs mijn arm lopen. Hij (de verpleegkundige) maakte heel droog een opmerking dat hij nu in ieder geval wel goed zat...tja, dat dan weer wel. Vervolgens handen boven mijn hoofd en daar ging ik. Terwijl ik heen en weer gleed en braaf mijn adem inhield wanneer gevraagd maalde er van alles door mijn hoofd. Ik voelde de naald irritant prikken, mijn hartslag ging steeds sneller en toen de stem "de vloeistof wordt nu ingespoten" dus daar ging ik me ook op focussen. Hè, ik voel nog niets zit het infuus niet goed? Ow, nare smaak ik mijn mond (heb ik dat altijd) ondertussen hartslag nog standje sneller. En daar kwam het, het warme gevoel door je lichaam net alsof je in je broek plast. Gelukkig voor mij een bevestiging dat het infuus toch goed zat. Terwijl al die gedachten door mijn hoofd heen spookten kwam de stem weer "Adem in en houdt de adem vast" whoaaa ik was hier nog niet klaar voor. Dus braaf een slok adem en zet vast... Oh no, normaal duurt het toch nooit zolang? En daar het verlossende woord... "Adem maar weer door"... Pff, dat hebben we ook weer gehad. Ik was er draaierig van geworden en bleek echt even liggen terwijl de verpleegkundigen het infuus verwijderden. Daar waar ik normaal al rechtop zit klaar om uit te vliegen... Maar nu, even niet... Na een paar minuten opgestaan (old lady) en in het kleedkamertje de bh weer aangedaan. En daar gingen we weer, door de irritant lichte gangen op weg naar de auto...naar huis...

Thuis aangekomen dubbele dosis pijnmedicatie en naar bed. Gewoon in mijn onderbroek neergestort waar Chris me rond etenstijd kwam halen. Uiteraard dwarsliggend...as always!

Net even buiten geweest bij de paardjes en nu weer in bed, helaas komt de hoofdpijn weer terug dus ga ik snel stoppen en slapen.

Fijne avond.