Arme Chris......

Geluk begint niet bij een relatie, een vakantie, een baan of geld. Het begint bij je eigen gedachten en wat jij iedere dag tegen jezelf zegt.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. En laten we dan vooral openhartig beginnen. Vanmorgen begon gewoon echt shit (if you know what I mean) eigenlijk begon het vannacht al, later daarover meer. Maar wonder boven wonder de middag werd beter en de dag eindigde welleswaar gewoon goed.

Maar laat ik proberen eerst even de afgelopen dagen te evalueren met mezelf :). Afgelopen dagen zijn een mengeling geweest van goed en slecht. Dat wil zeggen genoeg goede momenten maar ook. Slechte en mindere momenten. Eerlijk is eerlijk ik heb ondanks dat ik weer met de Morfine begonnen ben veel klachten. Mijn gewrichten zijn echt stram en vooral in de ochtend vaak is dit ook echt de reden waarom ik met het verkeerde been uit bed stap. Gelukkig wordt het vaak al beter als ik begroet word door alle vrolijke en vooral hongerige beesten dit maakt opstaan zeker een heel stuk eenvoudiger als je je niet lekker voelt, sterker nog je moet gewoon :). Keerzijde van de beestjes is dat het ook sommige dagen, wanneer het echt niet gaat, dat er dan toch ook gevoerd moet worden. Gelukkig kunnen we dan altijd een beroep doen op mijn ouders en een vast aantal mensen uit de buurt. Dit even terzijde we waren immers bezig om de afgelopen dagen te evalueren... En voor ik daar mee verder ga maak ik dat stukje gewoon kort en bondig, hoofdpijn en buikpijn zijn groot onderdeel van de dag. De stoelgang is nog steeds niet onder controle, hollen of stilstaan zeg maar. Laten we hopen dat daar wel snel verandering in komt want hierdoor ben je toch min of meer aan huis gekluisterd.... Of ik moet een luier aan en dat is nou toch niet iets wat ik niet zie zitten...

Even iets heel anders dan mijn ellende.... De ellende van Chris... Chris had al een paar dagen zeurderige kiespijn en dat is shit. Echter gisterenmiddag werd het zo erg dat hij mij belde of ik een noodtandarts wilde bellen omdat hij het niet meer uithield van de pijn. Ik weet hoe Chris (net als ik) is bij de tandarts....bang.... Dus moest de pijn wel heel erg zijn als hij zo maar naar een vreemde tandarts wilde. Afijn ik gebeld en hij kon om half negen terecht dus samen er heen gereden. Gelukkig hier gewoon in Heytse, we kwamen binnen in een mooi ogende praktijk, netjes verzorgd, modern en alles ook goed volgens de nieuwe gezondheidsregels. Chris sprak eigenlijk niet veel en ik kakelde er lustig op los. Ja, dat is een minpuntje van mij als ik zenuwachtig ben gebeurd dat nu eenmaal. Chris slaat dicht, lekker stel dus. De tandarts keek me aan en toen naar Chris en begon te lachen. Ze dacht dat ik aan de telefoon had gezegd dat ik met mijn moeder kwam, dat wil zeggen mijn mam, in plaats van mijn man. De gegevens van Chris moesten worden ingevuld in het systeem alleen lukte dat niet. Dan maar zonder in te vullen naar de behandelkamer. Eerst wat testjes met koud en warm, waarop hij niet reageerde. Daarna voelen, drukken en prikken en daar kwam ook niets uit. Dus toen een foto en die was alles zeggend. Er zat een flinke ontsteking onder 2 wortels. Zelfs iemand die slechtziend is had dit nog kunnen onderscheiden op de foto! Ongelooflijk dat hij diezelfde dag in de ochtend naar de defensie tandarts was geweest. Die hem naar huis stuurden met het bericht dat er niets zien was en dat hij het maar aan zou moeten kijken of het meer of minder erg werd. Chris lag inmiddels al te zweten in de stoel en moest bedenken wat hij met de kies wilde. Een antibioticakuur waarvan de pijnklachten in de eerste 24 uur dus nog zeker niet af zouden nemen en er een bezoekje aan de kaakchirurg zou moeten worden gebracht of de kies eruit. Het laatste is het geworden de kies eruit en dat lieve mensen viel nog niet mee... zowel voor Chris die als een plank op de stoel lag in plaats van erin... als voor de tandarts.... Die stomme kies gaf zich niet voor niets gewonnen. Ze heeft moeten, boren, wrikken, steken, trekken echt ik zat erbij en keek ernaar en kreeg zo'n medelijden met Chris die heel stoer stijf bleef liggen. Pfff, de kies is er uiteindelijk na 3 kwartier in 4 stukken uitgehaald. En toen ging ze nog met een haakje het hele ontstoken gebied schoonmaken. Aaaahhh als ik er nog aan denk krijg ik de kriebels.... Ik de kriebels maar die arme Chris had de pijn, want geloof me dat deed het! Na het hele ritueel heeft ze er nog een stuk of 6 hechtingen in gezet waarna we na een dik uur weer buiten stonden, Chris zeiknat van het angstzweet en ik in de war om wat ik allemaal gezien had :).

Je begrijpt dat de nacht niet zo'n pretje was. Chris had best veel pijn en omdat alle aandacht naar Chris ging besloot mijn lichaam om ook maar even aandacht op te eisen en kreeg ik voor de verandering mega buikpijn om 5 uur. 2 Paracetamol, 30 ml extra Lactulose, 1 vloeibare Morfine en 2 uur later kreeg ik onwijze diarree en daarmee zakte gelukkig ook mijn buikpijn wat. Helaas begon het rond 9 uur weer tot een uur of 11 in bed gelegen en eerlijk is eerlijk vanaf daar ging het beter!

En in het kader va goede dingen borduren we daar nog eventjes op verder. De goede dingen maken de dagen immers beter. Zo ben ik vandaag met Queen naar het bos gegaan. Queen is een vierjarige en daar ben ik al vaker mee naar het bos geweest. Alleen ga ik nooit, normaal gaat Chris altijd mee of met de fiets of met de honden alleen die was er vanmiddag niet dus had ik besloten alleen te gaan. Dan wel alleen maar dan met mijn oortjes in en telefoon aan in gesprek met mijn moede, tenminste zo had ik het bedacht. Alleen toen ik dat aan mijn moeder vertelde gaf ze aan het niet te zien zitten. Stel je voor dat er iets gebeurt en zij hoort dit aan de telefoon maar weet niet waar ik ben of wat er gebeurt verder. Hmm, tja dat is zo daar had ik niet goed over nagedacht. Dus mijn moeder ging mee met de fiets. Nu moet ik jullie eerst even uitleggen dan mijn moeder niet zo goed kan fietsen. Een klein voorbeeldje is dat als ze naar links wil kijken ze rechts de berm in stuurt, dat soort dingen... Maar ja ze wilde mee en ik wilde echt even lekker naar het bos dus ik we gingen samen op pad. Wat denk je pakt ze ook nog een vouwfietsje van de boot... Ik dacht van alles en grinnikte maar zei niets. Bij ons het erf af moeten we altijd eerst een stuk over het grind, hier liep ze naast het fietsje dus geen probleem. Op de weg gekomen liep ze eerst nog een stuk volgens mij want ze kwam niet naast ons en bleef achter ik keek een paar keer over mijn schouder maar Queen was ook erg blij dat we naar buiten gingen en daar had ik mijn handen vol aan. Eenmaal in het bos schoot Queen een paar keer naar voren omdat moeders waarschijnlijk of over een tak reed of bijna onderuitging, we zullen het nooit weten :), maar goed toen we 100 meter hadden gehad in het bos is ze toch maar blijven wachten en belden we toch met elkaar terwijl ik een lekker rondje door het bos heb gereden. Zij blij, ik blij en vooral ook Queen blij! Heerlijk, vandaar mijn dag die niet lekker begon toch fijn eindigde! Overigens mijn moeder is weer veilig thuisgekomen, net als Queen en ik.

Welnu inmiddels is het 11 uur in de avond en vallen mijn ogen bijna dicht. Ik begon gewoon om half 10 aan deze blog maar doordat de televisie aanstaat ben ik te veel afgeleid en duurde het net wat langer als gewoon. Ach, je moet toch iets de schuld geven :).

Fijne avond.