Back to bed.....

Life is 10% what happens to you and 90% how you react to it....

Zondagochtend 10 uur, ik lig net weer terug in bed. Om half negen werd ik wakker en ben de paarden, varkens, kippen en katten gaan voeren. Mijn lichaam was bij het uit bed stappen duidelijk van plan wederom tegen te werken, alweer....

Vrijdagmiddag waren we op tijd weer thuis. Gelukkig want vrijdag kon ik de auto omruilen de 6 maanden van de Up zaten erop dus kon ik weer iets anders uitzoeken. Waarbij ik super ben geholpen door o.a. J&T Autolease team. Hier ben ik heel dankbaar voor en zodoende rij kan ik nu weer veilig rondrijden ditmaal in een Peugeot 308. Maar ik dwaal af. Feit wilde dat ik onderweg terug naar huis niet lekker werd. Ineens word je dan overvallen door een moeheid. Heel aparte gewaarwording is dat en ik kan het ook niet anders benoemen. Ineens is alles op, ben je leeg, doet alles aan als spaghettislierten zonder enige vorm van controle. Tja, zoiets dus. Uiteraard speelde er vanaf het gesprek met de oncoloog de woorden van het stoppen nog door mijn hoofd denk dat dit onbewust ook heel wat doet. Thuis aangekomen kreeg ik mega steken in de buik, echt die heftige die de adem benemen en waardoor ik echt niet alleen wil zijn. Het zou immers niet de eerste of tweede keer zijn dat ik hierdoor flauwval, en die angst is echt niet oké. Maar ik wil die auto zo graag halen.... Uiteindelijk ging daar mijn lieve Allesie met mijn lieve brombeer papa. Saampjes in de Up die ik daags ervoor goed had gepoetst en afscheid van had genomen. Want hé het heeft 4 wielen en ademt niet maar brengt ons toch maar wel even van A naar B en zorgt voor zoveel onafhankelijkheid! Ik ben direct naar bed gegaan met Morfine en Paracetamol. Na een uur kreeg ik diarree en een half uur daarna nog eens. De druk van mijn buik was hierdoor weg. Daarna ben ik gelijk in slaap gevallen.

Gisteren heb ik de zo wat de hele dag in bed gelegen om dat alle gewrichten zo´n pijn deden, zelfs mijn ellenbogen en polsen deden dit keer mee. Maar ja, paardjes willen graag naar buiten en vanzelf kunnen ze het net nog niet. En omdat het zo´n lekker weer is mochten ze lekker in de blote billen naar buiten. Dat wil zeggen de dekens eraf. Heerlijk vinden ze dat. Dus om half twaalf ben ik uit bed gegaan, mijn ouders hadden die ochtend gevoerd. Op stal gekomen eerst Luus en Queen halsters aan gedaan en hoeven uitgekrabd. Na de eerste Queen voelde ik me al heel draaierig en het zweet gutste echt over mijn rug en uiteraard op mijn gezicht, juist in mijn ogen... heel prettig.. not! Pfff, alles deed zo'n pijn en ging zo stroef, wat is dat toch? Ergens in de grijze massa kwam er iets tot leven en begon hyper te stuiteren, als je stopt (met het infuus resp.) heb je dit niet meer, yeuh!!! En zo kwam er een hele discussie in gang terwijl ik mezelf naar paard nummer 2 sleepte. Ook die hoeven uitgekrabd en toch maar even gezeten. Daarna naar de wei gebracht. Shit, nog 6 te gaan. Nu waren Bas en Kaat aan de beurt. Bas is de liefste en krabt ze nog net niet zelf uit maar werkt aan alle kante mee, de lieverd dit maakt het een stukje gemakkelijker. Maar evengoed, het zweet had uitwegen gevonden en bleef lekker doorsproeien zeg maar (bah, niet fijn om te lezen als je net als ik virtueel bent ingesteld ☹). Nu Kaat, die is mega en kan ook opstandig zijn. Maar ze voelde denk ik dat ik op was en werkte gewoon mee. Dus die mee aan de halsters naar de wei. En toen kwamen gelukkig mama en Elly helpen. Die hebben alles van me overgenomen zodat ik terug naar bed kon. En daar heb ik dan ook de dag doorgebracht, op bed het grootste gedeelte slapend en soms lezend. Vannacht ook wonderbaarlijk nog gewoon geslapen, slechts 1 uurtje wakker geweest en beneden met terror en Micky gespeeld.

En nu dus zoals hierboven aangegeven weer op bed. Vanmorgen toen ik de Poes op stal eten gaf, kreeg zowel Poes als ik van Poes een hartverzakking. Ik had een hoodie aan (trui met capuchon 😊) en de capuchon had ik dus op. Situatieschets: Het kattenvoer zit in een ton op de grond, de katten eten op de vrieskist naast die ton. Poes springt helemaal enthousiast op de ton, ik duik met mijn hoofd in de ton vis er twee bakjes kattenvoer uit, kom omhoog, kijk Poes aan, Poes springt echt een halve meter de lucht in, ik schreeuw omdat ik daarvan schrok. Wat bleek nou, Poes schrok enorm van mij met een capuchon 😊😊. Nou moet ik zeggen dat is natuurlijk ook best wel eng 😊...

Afijn, ik heb wel weer even kunnen lachen. En zo waren er meer momentjes hoor. Dus dit is weer lekker een klaagzang van mij maar... ik ben er zo even vanaf! Net wat Morfine en Paracetamol genomen. Nu even slapen en dan hoop ik dat ik meer van deze mooie dag kan genieten!

Fijne zondag....