Daar ben ik weer...

Zonneschijn is heerlijk, regen verfrist, de wind versterkt en sneeuw maakt vrolijk. Slecht weer bestaat niet, er zijn alleen verschillende soorten goed weer. (Zo niet mee eens)

Daar ben ik weer, na één dag gewoon echt geen puf te hebben gehad. Man, man (vrouw, vrouw klinkt niet dus bedoel er niets mee) wat had ik gisteren een enorme k#tdag! Het begon al vrijdagavond. Ik voelde me goed en had nergens last van. Met naar bed gaan ook niets aan de hand maar toen kwam het, gaan slapen en krampen in de buik. Nou ik heb werkelijk de hele nacht geen oog dicht gedaan. Welnu, dat is ook niet helemaal waar ik sliep twee keer een uur of anderhalf. Dus toen Chris zijn wekker ging om vijf uur zat ik gezellig (NOT) TV te kijken. Ik geloof dat ik die nacht wel honderd keer naar de WC ben geweest, overdrijven verduidelijkt de boel zullen we maar zeggen. Maar een pretje was het niet. Toen Chris naar beneden ging ben ik mee gegaan en heb een beker warme melk gemaakt met honing. Dit kalmeerde het hele lichaam enigszins. Gelukkig had ik al gevraagd of mijn vader die ochtend zou voeren dus ben ik terug naar bed gegaan. Heb nog even TV gekeken en ben in slaap gevallen. Ik denk dat ik van zes tot kwart over tien geslapen heb. En toen ik wakker werd, uiteraard nog steeds met die rotte krampen en steken had ik echt zo'n enorme pestbui. Ik was gewoon echt kwaad op alles, vond (oké nog steeds) alles zo onwijs oneerlijk, en hiermee bedoel ik echt niet alleen mijn ziekte maar ook gewoon dingen die er zijn gebeurt. En dat zijn uiteraard altijd al die dingen die je nooit of te nimmer had verwacht. Maar ja... Hier kan ik over blijven door zaniken maar dat helpt niets en uiteindelijk moet je er doorheen en overheen stappen. Maar goed, toen ik aangekleed en wel beneden was en een cracker en mijn medicijnen op had ben ik de paarden buiten gaan zetten. Ondanks mijn pesthumeur altijd fijn om op stal te komen. Paardjes zijn altijd blij om je te zien. Ook Tom en Poes en de varkens lieten blij (of hongerig maar dat is een minder leuke gedachte) van zich horen. Toen ik Bas en Kaatje naar buiten bracht zag ik direct een hele hoop veertjes liggen in het gras. Ik dacht gelijk "Oh, no". Maar ja, ik liep met twee paarden dus kon er niet gelijk heen. Afijn, Bas en Kaat in de wei. Ik erheen.... Ja hoor, allemaal veertjes (beige) een beetje bloed. Waarschijnlijk weer een buizerd die trek had in een Chicken Mc Morning..... Ik weet dat het de natuur is. Ik weet ook heel goed dat wij ervoor kiezen de kippetjes vrij door de tuin te laten lopen en dat dit dan het risico is, maar ik heb het daar echt altijd even moeilijk mee. Het witte haantje had waarschijnlijk nog geprobeerd zijn hennetje te beschermen wat hij had ook bloed op zijn kam. Bah, nou dat ging lekker, en al wakker worden met een pesthumeur en dan ook nog een kippetje (en dat zijn mijn favoriete knuffel kippies, kleine Serana's) dood. Gelukkig kwamen mijn moeder en Elly helpen om de rest van de paardjes buiten zetten en de stallen te doen, dat scheelde enigszins. Maar die konden ook niet veel goeds zeggen. Ik was gewoon niet 'on speeking terms!' Omdat ik al heel de week ook een soort van strijd met mezelf had over hoe nu verder met Kaatje, besloot ik á la minute dat Bas en zij maar naar de oude grote stal moesten verhuizen. Daar hebben we een opfok-box van vijf en half bij vijf en half. Want hoewel ik weet dat het paarden zijn, en ik weet dat ze echt in de natuur kunnen en ook dat ze het zelf niet erg vinden. Ik kan het niet... Noem het hoe je wil, maar ik kan het echt niet. Wellicht heeft het ermee te maken dat ik een enorme controlefreak ben? Of omdat ik best een doemdenker ben? Wie zal het zeggen, wat dan nog. Mijn besluit stond vast. Ze gingen in de opfok-box. Maar daar waren we echt al een jaar bijna niet geweest, dus zag het er echt in Halloween stijl uit, donker (donker weer gisteren) spinnenwebben en viezigheid op de grond. Dus, moet je je voorstellen, ik met een chronisch te kort aan slaap onderhand, ik met een enorme pestbui, ik die negeerde dat het één uur was en dat ik eigenlijk moest gaan rust... Kortom, een beetje domme ik! Geen twijfel over mogelijk, gewoon stom! Ik begon dapper, met alles schoon te maken met de blazer en de veger. Daarna box vullen met Hippo Gold en een klein beetje stro. Dat is/was ook een beetje een probleem. Bas staat op Hippo Gold (soort van zaagsel, het is gemalen stro) en Kaat staat op stro, jong spul verveeld zich snel dus lekker dik in de gouden stengels plus daarbij het feit dat Kaat hele happen zaagsel, vlas, Hippo Gold of wat dan ook gewoon op eet! Balen hooi neergelegd zodat ze in ieder geval de beschikking hebben over onbeperkt hooi (voor Bas niet echt optimaal aangezien die echt gevalletje BMI 56 is). Inmiddels was de stal klaar, alles schoon echter irriteerde ik mezelf aan de ramen, en als ik iets in mijn kop heb.... Juist dan moet dat ook direct. Niet morgen of overmorgen of na het rusten, nee direct. Inmiddels was het half vier en liep ik echt als een soort Godzilla over het erf. Ik had daarvoor in de nishut, waar wij stro, hooi en zaagsel opslag hebben, ook al vloekend de bezem er doorheen gehaald. Daar lag gewoon een lading plastic van palletverpakkingen waar je u tegen zegt. En omdat de muizen het heerlijk vinden om in de pakken zaagsel te sjezen daarbij per pak zo'n één zesde uit de pakken weten te krijgen wat vervolgens op de grond ligt.. Dit waren zonder liegen gewoon drie kruiwagens. Iemand die mij wel een beetje kent zal begrijpen dat ik nog chagrijniger werd en mezelf contant afvroeg waarom dit er lag, en hoelang het er al niet lag, wat uiteraard niet ten goede kwam van mijn enorme pesthumeur. Daarna dus ramen wassen, gelukkig hielp mijn moeder mee dit scheelde enorm. Maar toen Chris dus thuis kwam was het heel gezellig. Temeer omdat deze stal ongeveer anderhalve meter lager ligt dan de rest van de vloer, was deze box niet echt de ideale optie. Maar in overleg met Mark kwam ik tot besluit de helling die ze op en af moest lopen minder stijl te maken. Echter de heling is van beton. Volgens Chris had (en heeft) het dus helemaal geen zin om hier zand op te gooien omdat ze dat in no time verplaatst hebben door grote van hoeven en gewicht. Maar hé, we kunnen het toch allicht proberen! Nou, deze communicatie tussen ons verliep niet helemaal goed. En we kregen echt ruzie, niet gewoon even het niet eens zijn maar tjesus wat was ik kwaad. Uiteindelijk is het toch zo opgevuld met zand en is de helling een heel stuk minder stijl en comfortabeler voor Kaatje met haar gebroken schaambeen. Nu is dit schrijf zien jullie waarschijnlijk echt een heel stijl stuk voor jullie maar het valt in best mee. Maar voor haar aandoening moeten we het zo egaal (vloeiend) mogelijk hebben! Inmiddels was het vijf uur, eindelijk de paarden naar binnen en alles klaar wat ik wilde. Het was best spannend voor Kaatje en Bas hoewel Kaatje hier een jaar heeft gestaan met Kissy had ze nu zoiets van ... "aaahh eng!". Ook waren de kleine paardjes de hele tijd aan het gillen (hysterisch hinniken) waar stamhoofd Bas was gebleven. In de 9 jaar dat ze hier staan hebben ze altijd onder de hoede van mama Bas in één stal doorgebracht. Toen alles net binnen was begon het te regenen en harder te waaien, wist ik veel dat het afgelopen nacht echt ging stormen. En als je dan al in een nieuwe omgeving staat en de wind raast om het gebouw, wat door de ouderdom iets harder steunt en kreunt bij zo'n weer, dan is dat best heel spannend... Ik werd dus zenuwachtiger dan hun en ben er vannacht paar keer uit geweest omdat er buiten van alles tegen de grond waaide en het echt te keer ging. Ze waren gelukkig toch redelijk rustig, ondanks de herrie rondom.

Welnu is het half zes. Ik ben echt super moe, gelukkig niet meer in het pesthumeur want hoewel ik vannacht dus weer k..te heb geslapen is dat weg. Hoe ik me wel voel is moeilijk uit te leggen ik zou willen dat ik een knop kon om zetten en gewoon even niet willen denken. Ik heb vandaag niet echt veel gedaan, paardjes in de wei, zelfs gevoerd vanmorgen, zadelkamer opgeruimd, lekker met Tom en Poes geknuffeld en Fonny voor het eerst een slagroomhoorn zien eten terwijl ik gewoon niets nam (yeah) dus dat was het zo'n beetje. Dadelijk lekker formule 1 en denk nog even in de jacuzzi we zien wel hoe de avond loopt. Wel wil ik nog even kwijt dat ik op afstand super trots ben op alle meiden in Exloo en Zoë elders in het land, waanzinnig goed! Op naar morgen en laten we die weer onvergetelijk leuk maken!