Daar is'ie weer..

Zo dan, wat een dag. Het is nu pas half 12 en het is gewoon hier echt 24 graden! Ik ben net even op stal geweest en het zweet zit echt overal...
Vannacht redelijk goed geslapen, nadat ik eerst Chris per ongeluk mishandeld heb. Maar ik blijf erbij, ik deed het per ongeluk. Kennen jullie dat ook, dat als je per ongeluk je man(of iemand) op bed bijvoorbeeld een knietje geeft, of je prikt per ongeluk in zijn oog of zoals gisteren (vraag me niet hoe het kon gebeuren) met een spinner (oké, ik weet het kinderspeelgoed, maar werkt goed tegen stress J) zijn borstkas toe takel omdat ik dus dacht dat ik heb zo aan het draaien kreeg. Maar goed we dwalen af, wat ik wil zeggen is dat ik dan altijd echt de slappe lach krijg. Uiteraard in dit geval voor Chris heel frustrerend maar ik kan het echt niet helpen. Lopen we ergens en stoot hij zijn hoofd of noem het maar op ik lig in een deuk. Ik denk (tenminste dat zeg ik altijd) dat het de zenuwen dan zijn. Vandaar ik me echt ook oprecht afvraag, zouden meer mensen dit hebben?
Uiteindelijk is het meegevallen (mannen overdrijven dan ook vaak natuurlijk) en zit er (slechts) een blauwe plek.

Het is inmiddels een paar uur later en ik ben net wakker van mijn middagdutje. Voorafgaand hadden we visite. Van Chris zijn werk waren de teamleiders, waar ik wederom een hele mooie bos bloemen van heb gekregen. En zoals meestal in het begin als ik iemand zie moest ik een traantje laten. Geen idee waarom ik dit heb, dus dan zijn jullie gewaarschuwd. Maar dit keer waren de tranen anders, omdat ik me min of meer nederig voelde. Reden hiervoor is dat Chris zijn werk ons enorm bij staat. Als er iets is of we moeten ergens heen, alles word geregeld. En daar ben ik zo dankbaar voor. Ook het medeleven, de kaarten en de appjes zijn van uit die kant heel warm. Daaruit merk je ook dat het een team is. De reclame van Defensie is lange tijd geweest 1 team 1 taak maar dat merk je echt! Dus vandaar mijn gevoel, ik ben hier enorm dankbaar voor!!

Verder kan ik een up date geven over Mc Chicken. Hij doet het redelijk goed so far, echter ik vind dat hij niet genoeg eet en drinkt. Dus ik hoop dat het goed komt, maar meer als hem voeren en beschermen tegen de elementen kan ik helaas niet. Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat dat best een openbaring is dat ik dit schrijf... ik de controlefreak die gewoon aangeeft te weten dat goed, goed genoeg is J. Nou moet ik zeggen dat de laatste jaren de dwangmatige controle al heel veel is afgenomen. Kwam je tot 6 jaar geleden hier in de voorraadkast dat stond alles op alfabet en op grootte. Mijn kledingkasten waren net zoiets, alles op kleur en soort en niet te vergeten alles even breed weggevouwen. Destijds vond ik dan allemaal héél belangrijk. Ook op het werk had ik bepaalde handelingen en bepaalde zaken die op bepaalde manieren moesten worden gedaan of verwerkt. En hoewel ik wist dat er ook andere manieren mogelijk waren, vond ik dan het op juist die manier moest. Maar gaande weg is dat allemaal een beetje afgenomen. Het enige wat echt is gebleven is de kleedkamer, maar ja dat is dan ook echt mijn domein.

Vandaag belde er een kennis op, standaard vragen we eigenlijk altijd uit beleefdheid; Hoe gaat het met je? Maar waarom eigenlijk? In sommige gevallen geldt, willen we dat echt wel weten? Of is het verplicht door opvoeding? Wellicht is het soms beter om te vragen; En wat speelt er zoal of heb je nog leuke dingen meegemaakt? Dit is een algemenere vraag als hoe gaat het? In mijn geval hebben mensen de laatste tijd heel veel moeite met, hoe gaat het? Raar eigenlijk dat zo'n simpel zinnetje opeens zo anders kan zijn. Maar blijf gerust vragen, want niet meer vragen is nog vreemder. Want afgezien dat ik heb wat ik heb, heb ik ook nog echt wel een gewoon leven! En wil ik niets liever dan gewoon praten over de dingen die zich overal afspelen, of hoe het ergens anders gaat? Mensen moeten niet denken dat ik ineens niet meer benaderbaar ben (Jeff thnxx J). Ik ben nog steeds gewoon mezelf en hoop dat ook nog een tijd te zijn!

Verder ben ik blij dat we op stal een nieuw plafond hebben in de wasplaats. Ik ben een dierenvriend maar het opvangcentrum voor uitgezette muizen is niet echt mijn ding. Ze waren inmiddels met zo een grote getallen, dat het gif langzamer werkte op het paarproces. Het was inmiddels echt een foute bedoeling één muis dood, vijfentwintig nieuw geboren. Woonoppervlakte was overvol zodat de vuilnisbelt voor afval en fecaliën langs de muur dropen (oké dit is wel lichtelijk overdreven, maar dat verduidelijkt de boel zullen we maar zeggen) dus dreamteam buurman in het kwadraat uitgenodigd en die hebben het in no time geweldig gehandeld. Het oude plafond verwijderd en het nieuwe inclusief isolatie zit er weer in! Ik zeg TOP GEDAAN MANNEN (Nobby en Wesly). Dus voor ik dreigbrieven krijg wegens dierenmishandeling kan ik mededelen dat de muizen niet zijn uitgemoord maar gewoon uit huis gezet zeg maar, we hebben zelfs gewacht op zachte temperaturen J. 

Dat was het voor vandaag wel huisje aan kant, gras gemaaid en gegeten en gedronken! Inmiddels zijn mijn neef Arnold en zijn vrouw Magda er en hoop ik op een leuk ongecompliceerd weekend!