De dag van de annuleringen.....

Loslaten verandert je verleden niet. Het verandert je toekomst.

En daar zit ik dan donderdagmiddag half zes in mijn "ei-stoel" met de oude laptop die het gelukkig nog doet. Ik zit heerlijk in de schaduw met mijn korte broek, wel uit de wind anders is het niet te doen, te genieten van de geur van vers gemaaid gras en een heerlijk uitzicht. Life is good lijkt aannemelijk om te zeggen nu, helaas is het toch een beetje genuanceerder...

Vannacht viel ik pas om drie uur in slaap, om kwart over vier weer wakker met buikkrampen dus maar even (ruim half uur) op de badkamer gezeten. Daarna maar even naar beneden hapje eten zodat ik weer wat in kan nemen tegen de pijn. Zouden het de zenuwen zijn? Want morgen staat er om 11.40 uur een afspraak bij de gynaecoloog om mijn spiraaltje te vervangen. Dit moest eigenlijk vorig jaar al, maar gezien de pijnen die het de vorige twee keer deed en mijn vooruitzicht niet zo goed was vorig jaar besloot ik het niet meer te doen. Ik noemde dat heel stoer de betere kanten van het ziek zijn (overigens moet je dit niet lezen dat ik überhaupt voor deze situatie zou kiezen dat wil zeggen ziek zijn en thuis zitten) er was namelijk in het begin sprake van dat de tandarts niet meer mocht en dat spiraal tja... echt zinnig was het antwoord daarop niet, alleen alternatieven werden aangereikt. Je weet wel, het veilig vrijen voorlichtingsmomentje. Tja, die optie kennen we maar bieden mij niet wat ik wil. Dus vooruitgeschoven... Nu is het echter wel tijd om na te denken, verwachtingen zijn bijgesteld en om één keer in de maand weer die "maandelijkse periode" te hebben met de daarbij behorende (voor mij dan) klachten.... Nope, geen zin in! Deze tijd moet ongecompliceerd zijn wat dat betreft, geen gedoe alles moet makkelijk, consequentie.... juist toch maar afspraak gemaakt bij de gynaecoloog en die stond dus vandaag (om in herhaling te vallen) 11.40 uur. Toen ik echter om kwart voor negen wakker werd had ik zoiets van, echt niet ik ga niet. Je zal zien dat bij mij alles verkleefd zit en ze dat oude 'materiaal' verwijderen en alles kapotgaat van binnen... whoaaaa pijn, angst, nog meer pijn... nee, ik ga niet. Toch weer die innerlijke strijd uiteraard wel, niet, wel, niet... zeer vermoeiend. Dus snel s.o.s. appje naar mijn zus... paniek, help! Na die gebeld te hebben alles weer op een rijtje. Nu bel ik af en vraag of er andere mogelijkheden zijn, bijvoorbeeld inbrengen met een roesje weet ik veel wat in ieder geval vandaag even niet. Net als de tandarts en fysio, gewoon vandaag even niet ik kan het vandaag gewoon niet opbrengen te weten dat ik pijn ga hebben en waarvoor? Stel dat ik complicaties krijg en sneller zieker wordt dan nu lijkt, al die ongemakken voor niets. Hm, het is weer een lekker onzinnig verhaal over een zware nacht en voor mij moeilijke beslissingen over dingen die er gewoon bij horen en we normaal gewoon zonder aarzeling doen (ja, ik ook altijd) stom dat ik daar nu zo spastisch over doe... het zij zo ☹.

Nog even terugblikken naar zondag, dat was immers een paar uur dag 5 van Ibiza en onderweg weer terug naar NL. 's Nachts stak er daar een lekker stormpje op, nog meer als die dagen ervoor. Echt niet gewoon een zeebriesje nee, ik zeg het nu het was storm. Het gierde bij ons over het terras van de hotelkamer, het zwembad was veranderd in een golfslagbad en de zee, was één grote zwarte klotsende massa. En ik lag nietig, klein (voor deze omstandigheden verhelderend in zijn geheel 😊) en zwetend in ons luxe grote hotelbed. Shit, we moesten om half vijf opstaan en om 6.40 zouden we gaan boarden. Ieder uur keek ik angstvallig op de telefoon hoe laat het was en bad dat de wind ging liggen, niet natuurlijk. Tot overmaat van ramp begon het ook nog onderweg te onweren.... Brrrrr.... Achteraf gezien allemaal stres voor niets, helemaal niets... Een relaxte vlucht (hoewel ik anders ervaarde omdat ik mezelf van alles wijs had gemaakt, juist voor niets...) van veilig opstaan tot veilig landen. In een regenachtig Eindhoven. Hiermee kwam weer een einde aan een paar heerlijke dagen. De dagen erna kwam ik, net als de wintersport, weer in een dipje. Lichaam wilde niet vooruit, enorme hoofdpijn, vervelende darmen en constant moe. Maar goed, het is vandaag donderdag en af gezien van alle afspraken die ik gewoon gecanceld heb was het een goede dag met weinig ongemak.

Net nog even de weides schoon gezogen (zonder dit apparaat was dit de meest vervelende klus, echt!) en nu is het half negen time to go to bed!

Fijne avond.