Dinsdag, 1 april 2025....

De week van de controles…

Onderweg naar het MUMC voor controle bij de dermatoloog-oncoloog afspraak 1 deze week. Het is namelijk een week vol afspraken: morgen naar SJG Weert voor de gynaecoloog en donderdag opnieuw naar het MUMC, dit keer voor de neuroloog -oncoloog. Deze week is onze agenda gevuld met controles en de specialisten, wachtruimtes en uitslagen – maar ik weet na deze week hopelijk weer even rust. Tot er natuurlijk weer een Mariskafietje tussendoor komt 🤣. We komen er wel weer doorheen maar de zenuwen zijn altijd alert en gespannen deze weken. En er hoeft maar iets te gebeuren en deze dame, uhm, slaat door!

Wat me deze week extra raakt, is het verdrietige nieuws dat ik kreeg over een lotgenoot. Ook stadium IV, net als ik. Ze is overleden. En hoewel je weet dat het niet goed zit bij jezelf, houd je tóch vast aan hoop ook voor de anderen. Hoop op stabiliteit. Hoop op tijd. Hoop op kwaliteit van leven. En dan ineens hoor je dat het bij iemand anders, die in een soortgelijke situatie zat, ineens zó snel is gegaan… Het grijpt me en houd me ondanks ik relativeer erg bezig. Niet alleen om haar verlies, maar ook om wat het betekent voor degenen die achterblijven. Verschrikkelijk. Het zet alles weer in een ander perspectief. Pluknde dag mensen!

Tegelijkertijd worstel ik ook met m’n oog. Na het de laatste cintrole in Maastricht , waar alles oké uitzag, mocht ik stoppen met druppelen. En uiteraard ook deze is na 3 dagen begonnen met ontsteken… why? Ook is het zicht is nog niet goed, dat wil zeggen ik zie perfect scherp alleen is er negatieve dysfotopsie – een donkere schaduw die je telkens ziet flikkeren – dit maakt kijken vermoeiend en gaat niet heel lekker met mijn toch al beschadigde grijze massa. Zeker met zonlicht, fel kunstlicht of schermen. Het wordt gezegd dat het soms na maanden verbetert… maar dat is geen garantie. En juist dat niet-weten maakt het frustrerend. Opereren en een lens met ronde randen of zo laten? Wanneer en hoe te beslissen….

En toch zijn er zoveel mooie dingen vooral nu de lente zich aandient. De zwaluwen zich weer melden kleine kuikentjes, broedende eend en ga zo maar door blijven focussen naar momenten waarop ik wél kan lachen, wél even vergeet, wél voel dat ik leef – ondanks alles.

Vandaag dus weer onderweg. Met een vol hoofd, een onwillend lichaam en een hart dat net even wat zwaarder weegt.