Dinsdag 16 februari 2021...

Stop met je zorgen te maken over wat er eventueel mis kan gaan en word nieuwsgierig naar wat er allemaal goed kan gaan.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Dat is trouwens de eerste keer sinds 23 december 2020 dat ik Twitter hiervoor opende... ja ja een weetje voor jullie  .

Goed ik heb al meer als een maand niet geschreven. Ging het slecht, nou nee eigenlijk niet. Het gaat zelfs een stukje beter nu ik na overleg met de reumatoloog, neuroloog en de pijnpoli een tweetal nieuwe medicijnen (Pregabaline en Celecoxib dit ter info ) heb gekregen die lijken te werken. Ik voel nog wel wat pijntjes maar de scherpe kantjes zijn er af en dat is echt héél fijn! Mede hierdoor heb ik ook echt wel van de schitterende sneeuwdagen genoten, een cadeautje van moeder natuur! Door de natte periode voorafgaand en de weersvoorspelling die er lag, hebben we de paarden verhuisd naar een andere stal met een binnenrijbak zodat ze toch doorgetraind kunnen worden. Ze staan nu 8 kilometer verderop (hemelsbreed) en de stallen en het complex is echt waanzinnig mooi. Sterker nog, waar we nu staan is mijn droom van voorheen. Voor ik ziek werd, waren we bezig om de oude stallen en gebouwen hier af te breken en nieuwe stallen en overdekte rijbak te maken. En de tekeningen die we lieten maken, zijn gemaakt door de mensen waar we nu op stal staan. En zo leef ik toch een beetje mijn droom, de paarden in deze schitterende stallen met alle faciliteiten van een luxe spa... voor paarden dan. Wel heb ik heel erg veel moeite gehad met het vinden van een ritme en regelmaat daar ik natuurlijk mijn middagslaap hard nodig heb en toch ook de paarden 'goed' wil doen. Maar ik denk dat ik het wel gevonden heb. Het is best pittig voor me maar het is het voor even oh zo waard!

Vandaag 16 februari 2021 een dag met voor ons een kanttekening. Namelijk precies 4 jaar geleden ben ik wederom naar het ziekenhuis gegaan voor het knobbeltje onder mijn oksel (bovenste rand borst blijft een twistpunt...). Toen zijn we in deze belachelijk bizarre, moeilijke en onwerkelijke rollercoaster gekomen. Het begin van mijn einde destijds, zogezegd. Nooit durven dromen dat het einde nog zover uitgesteld zou worden. Het is een bittere strijd en niet altijd gemakkelijk maar ik ben zo dankbaar dat mijn lichaam de behandelingen zó enorm goed heeft opgepikt en er mee aan de slag is gegaan . Ik weet dat het echt bij de meeste mensen helaas anders gaat. Dus pijntjes, krachtverlies, omvallen, niet uit je woorden komen, kortom versneld ouder worden  het is het allemaal nog heel erg waard! Maar net als een verjaardag of trouwdag, deze dagen zijn gemarkeerd in mijn hoofd even een momentje om zeker dankbaar te zijn. Dankbaar voor alles en vooral voor dat gekke en tegenwoordig enorme lichaam van mij❤️. Komende dagen rakelt alles wel weer op, de dag van de uitslag van het biopt. De daaropvolgende PET Scan en kort daarna de alles omvattende uitslag. Maar ook daarna weer mooie herinneringen zoals de bijzondere en bijzonder mooie reis naar Lapland en de magie van het Noorderlicht! Wellicht begin ik weer met regelmatig een blog want, eerlijk is eerlijk, ik mis het wel om mijn ei kwijt te kunnen.

Ik denk dat het feit dat ik niet geschreven heb meerdere kanten had. Als eerste volgde ik het Insta account van Mijn kwaadbloed het verhaal van Melissa Kremer, 25 jaar en stervende aan leukemie. Dat deed me terugdenken aan het ziekteproces van Desiree, ook zo onwijs jong en ook in het bloed. Ook in deze vorm van kanker zijn succesverhalen en helaas ook de nare verhalen waarbij het eindigt in een te snelle dood. Het is goed dat de ziekte een podium krijgt, alleen hoop ik dat het meer klank krijgt over de breedte en niet voor bekende personen want er zijn zoveel andere zieke mensen die ook alle aandacht verdienen en dat hoeft niet en publiek maar wel ook een opsteker kunnen krijgen en de beste, zoniet allerbeste zorg! Tweede waarom ik denk niet veel meer schreef, is dat ik niet echt meer de vrijheid voelde om me te uiten zoals ik graag zo willen. Chris heeft het hier soms best moeilijk mee omdat hij dan weer mensen tegen kan komen die dan in zijn ogen te veel weten. Dus daar moet ik dan ook een middenweg in vinden. Ik ben meer een flapuit en buiten dat de dingen waar het hem voornamelijk om ging waren de intieme momenten zeg maar 🤣, en dat snap ik, maar hé ik mag hopen dat iedere relatie zo'n momenten kent en van mij mogen ze best weten dat het ziekzijn ook een grote invloed heeft op dat gedeelte. Al moet ik wel zeggen, wij vrouwen kunnen daar heel goed een draai aan geven vermoed ik 😜 dus ook daar word je vanzelf handiger in. Of je gaat er anders mee om, ach hoe je het went of keert deze dingen gebeuren overal dus geef ik mezelf weer wat meer vrijheid in mijn schrijven maar uiteraard hou ik wel rekening met Chris. Dat wil zeggen dat hij mijn blog mag lezen en aanpassen als ik het gemaakt heb. We zullen zien hoe hij de teksten zal redigeren 🧐.

Dus dat was het voor nu een uitleg voor de tijdelijke afwezigheid, de toch wel memorabele datum van vandaag en een klein stukje over hoe het nu gaat. Terwijl ik dit alles heb getypt spookt er heel veel door mijn grijze massa, er is natuurlijk in een dikke maand weer veel gebeurd alleen is het nu echt voor mij einde van de dag. Ik zie bijna dubbel van de vermoeidheid en heb er ook de pest over in dat ik net een potje Skibo heb verloren....

Fijne avond.