Dinsdag 27 februari 2024...

Daar zijn we weer na echt een paar pittige en turbulente dagen.

Je zult het allemaal vast wel herkennen dat je op een verjaardag naast iemand komt te zitten die alles wat jij zegt ook heeft meegemaakt. Ik ken ze ook echt wel, had er ook altijd wel mijn eigen gedachten bij. Maar nu blijk (en ben) ik dus echt zelf één van die mensen. Aan de ene kant verschrikkelijk en dan denk ik, wanneer er zoiets zich voordoet; ,Hmm, laat gaan, hou je mond en laat die ander zijn verhaal doen'. Maar aan de andere kant wil ik ook mijn verhaal kwijt, blijkbaar .

Dan heb je ook van die mensen die gewoon altijd iets hebben meegemaakt en altijd het hoogste woord willen hebben. Welnu, ik ben niet echt meer in grote groepen aanwezig en zal zeker niet het hoogste woord voeren. Maar, als ik eenmaal op dreef ben…. Tja…

'been there, done that!'

Dus zal ik maar beginnen met mijn relaas via mijn blog. In de hoop dat ik zo, mocht ik met je aan de praat raken, niet helemaal los ga op mijn eigen gebeurtenissen!

Mijn laatste blog ging natuurlijk over het grote verlies van onze grote vriendin Suka. Welke nog steeds enorm wordt gemist. Soms denken we dat we haar blaf horen, of denk je waar ze graag lag. Maar ook al is het gemis groot, ik probeer er vrede mee te hebben. Het leven is niet oneindig en vooral niet bij huisdieren. Je weet, en moet vooral in je achterhoofd houden, dat jij hen zal overleven. En die pijn van verlies is enorm. Tenminste bij de meeste dierenvrienden.

Ook had ik het in mijn vorige blog over de eendjes, Tina & Turner, die viral gingen op Instagram. Nou ik kan je vertellen dat er in die 2 weken nog meer views, likes en volgers volgden. Inmiddels is het filmpje 19.867.287 keer bekeken, heeft het 1.242.241 likes, 2.300 opmerkingen en is het 13.200 keer gedeeld! Ook hebben Tina & Turner (Daily Doses Ducks) nu 13.853 volgers op instagram. Hoe bizar is dat! Wel grappig om mee te maken op mijn 50+ leeftijd . Dus blijf ik lekker door gaan met het verspreiden van de eendjes, niet voor de likes en de volgers maar vooral omdat ik er zelf veel plezier in heb!

Dan onze nieuwe huisgenoot Kaya. Een Lapinporokoira, zelfde ras als Suka, alleen dit is een bruin teefje van 15 weken (inmiddels 16). We waren bezig met een Finse Lappenhond, waarvan het karakter ook lijkt op die van de Lapinporokoira, deze pup was echter een reutje en woonde helemaal in Denemarken. Desalniettemin waren we van plan vorig weekend naar Denemarken te rijden omdat Max echt heel verdrietig en eenzaam was. Echter kwam ik erachter dat er bij de fokker van Suka nog een teefje zat. Deze was eigenlijk al verkocht/gereserveerd, alleen de afnemer (buitenland) kwam iedere keer de gemaakte afspraken niet na en de vlucht werd maar niet geregeld. Dus na een paar keer appen en bellen kregen wij de pup gegund. Vervelend om Denemarken te moeten annuleren, maar logistiek en emotioneel paste deze pup ons veel beter. Dus zijn we afgelopen zaterdag haar gaan ophalen. De eerste dagen was het nog spannend hoe ze nu zou gaan heten. Eerst was het Maya, Faija, Livi en uiteindelijk Kaya. Het is een heel lief, aanhankelijk en bijdehand dametje en gelukkig knapte Max echt direct op, gelukkig weer een blije hond.

Tenminste tot afgelopen vrijdagmiddag. Sinds donderdagavond was Max aan de diarree, dit komt wel vaker voor omdat ze van alles eten aan uitwerpselen van het overige vee op de boerderij. Dus dan gaan we over op een paar dagen karig voer met rijst, bouillon en kip. Echter de eetlust verdween ook die vrijdagochtend. Maar een koekje nam hij nog wel aan van ons en va opa. Toen Chris, Fonny en ik die vrijdag even naar Panningen waren geweest en terug kwamen ging het ineens echt slechter met Max. Hij wilde en kon zelfs niet meer lopen en opstaan. Kon niet op zijn achterhand staan. Dus dierenarts gebeld waar we 3 kwartier later terecht konden. We zijn na het maken van die afspraak direct naar de dierenarts gereden omdat het echt heel snel bergafwaarts ging met Max. Zo enorm zielig. Bij de dierenarts aangekomen moesten we even wachten. Omdat er iemand binnen was, voor ons waren eigenlijk nog 2 patiënten maar de dierenarts zag Max en we mochten gelijk door. Alles onderzocht en direct bloed afgenomen omdat het duidelijk echt niet goed ging. Terug naar de wachtkamer om te wachten op de bloeduitslagen en daarop zou een echo en röntgenfoto volgen. Chris is bij Max op de grond gaan zitten omdat hij echt meer dood dan levend was. Na een kwartiertje waren de uitslagen binnen en kon de rontgen foto's en de echo gemaakt worden. Daar kwam naar voren dat er waarschijnlijk een darminvaginatie aan de gang was (een darminvaginatie, oftewel een darm-in-darmverschuiving is een ernstige aandoening, die meestal operatief gecorrigeerd moet worden. Bij dit probleem schuift er een deel van de darm in het volgende deel van de darm, alsof er een sok opgerold wordt. Vervolgens ontstaat er afsluiting van de bloedvaten van een deel van de darm en stuwing in andere delen, waardoor het darmweefsel kan afsterven. Bron internet). Helaas had onze eigen dierenarts geen dienst en moesten we naar Kessel rijden. Terwijl wij daarheen reden werd daar alles in gereedheid gebracht voor de operatie. En zo zaten we om kwart voor 7 in Kessel en werd Max geopereerd. Gelukkig mocht ik mee kijken en liep ik van een verdrietige en bange Chris naar de operatiekamer en terug om te kijken hoe het ging en verslag uit te brengen naar Chris. Om 20:42 uur was de operatie klaar en lag Max onder de warmtelamp. We vonden het verschrikkelijk dat we hem daar achter moesten laten, maar helaas moest hij aan het infuus blijven en werd hij gemonitord. Lang verhaal kort, onrustige nacht en 's morgens het verlossende telefoontje (van ons uit omdat we te zenuwachtig waren) dat Max de nacht goed had doorgebracht en zaterdag rond 13 uur weer mee naar huis mocht.

Nu zal je denken, eind goed al goed. Echter.. Zondagavond werd Max weer slomer en merkte Isa op (die hier was om hooi te voeren met Rens) dat de romper van Max nat was. Dus wij het ding uitgetrokken en daar zag ik direct dat het fout was. Een dikke bult en lekkende wond. Dat is niet goed. Grote paniek bij mij natuurlijk, houdt het dan nooit op?! Gelukkig hebben wij heel lieve vrienden (met medische dieren kennis ) die direct kwamen. Beoordeelde, handelde en nog de dierenarts uit Kessel belde om de zaak door te spreken. Het was gelukkig niet levensbedreigend maar waarschijnlijk een hematoom (bloeduitstorting tussen binnenste en buitenste buikvlies). Dus leeggemaakt, schoongemaakt en ingepakt. Ik gerustgesteld en een naar huis snellende Chris ook onwijs opgelucht.

Die nacht niet geslapen omdat we echt bang waren om Max alsnog te verliezen. Gelukkig is het tot nu toe goed gebleven en loopt hij alweer met zijn kroko achter de stofzuiger aan en naar de buren toe voor zijn nodige aandacht.

Nou dat dus…. Nog veel meer gebeurd maar het is tijd voor mijn middagslaap dus tot de volgende!