Donderdag, 18 januari 2024....
Zo daar zijn we weer de eerste van 2024! Buiten is het een witte heldere magische avond. De sneeuw zorgt ervoor dat je geen lampen nodig hebt om te kunnen zien. Er is zelfs de schaduw van de maan! Altijd bijzonder. Hoewel het vandaag dus echt een heel mooie dag is geweest heb ik daar helaas niet veel van meegekregen. Vanmorgen had ik een afspraak bij de podotherapeut en dat duurde ongeveer een uur. Tel daarbij op het heen en weer rijden en de ochtend is niet alleen voorbij maar ook mijn energie. Dus broodje eten en naar bed gegaan om vervolgens om half 6 wakker te worden gemaakt om te eten. Daarna de paardjes gedaan en weer naar binnen. Buiten is het momenteel minus 3" Celsius en binnen lekker warm. Geen idee hoe warm eigenlijk want ik zit in kantoortje met mijn dikke woonvest, pyjama en joggingsbroek daarbij nog een paar dikke sokken en mijn fluffy pantoffels. Fun fact, het ziet er niet uit. Maar belangrijker het is lekker warm!
Afgelopen zondag is ook Claartje overleden, zo zit je precies een maand geleden nog in de hospice te kletsen en zo is het voorbij. Ongelooflijk, ook zij had nog zoveel plannen en willen doen. Het is geen strijd die gestreden is, het is gewoon die k#t kanker die het lichaam uitroeit. Voor diegene die gaan is het vaak, al dan niet bewust, echt beter in mijn ogen. Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Ieder leeft zijn eigen leven en hangt daar ook aan vast. Maar op het moment dat er zoveel in je lichaam en geest veranderd zijn we overgeleverd aan die rotziekte die gewoon doorwoekerd. Rust zacht lieve Claartje, hopelijk heb je nu rust in je bolletje.
Dus dat, het leven… Niemand ontkomt eraan. Door al die dingen raak ik onderhand wel een beetje uitgeput. Mijn grijze massa maakt overuren en mijn lichaam doet echt overal pijn. Niet in de laatste plaats omdat ik voor de verandering nu weer de griep heb. Echt ik geloof dat dit de 6e keer is. Komende maandag door de scan en de week daarop hopelijk het verlossende antwoord dat alles nog stabiel is. Afgelopen week de eerste twee afleveringen gezien van 'over mijn lijk' dat is ook altijd wel heftig en tegelijkertijd ook zo herkenbaar. Van het niet willen opgeven dat je met minder moet doen, tot de allesbepalende bezoekjes aan de ziekenhuizen, het wachten op de uitslagen en de opluchting of de diepe afgrond die daarop volgt. Wat zou ik graag schrijven; Been there, done that! Maar helaas is dat iets wat je iedere dag en nacht met je meedraagt.
Ik merk dat ik de laatste dagen ook heel erg aan Chris hang, ik heb hem het liefst dichtbij. En nee, niet alleen om drinken te halen of mijn rommel op te ruimen! Maar gewoon mijn sterke allessie die gewoon alleen maar hoeft te zijn en vast te houden.
Verder is het uiteraard niet alleen maar kommer en kwijl... Ik begin daar meestal mee ik denk dat dat het fijne is aan schrijven. Je schrijft het letterlijk en figuurlijk van je af. De welbekende uitlaatklep. Zat mensen die er niet op zitten te wachten, maar hé het is echt geen verplichting om te lezen.
Maar even wat leuke dingetjes. Alle kuikens (10 stuks) leven nog steeds! Ze worden snel groot en zitten met zijn allen en de moeder in echt een heel klein éénkamer appartement. Het is helaas echt te koud om ze los te doen… Maar als we de weerberichten mogen geloven komt er zondag radicaal een einde aan de kou en krijgen we temperaturen van 12" Celsius… Dat wordt weer een gehannes met dekens bij de paarden… Wel kunnen de kuikens dat voor het eerst lekker naar buiten.
Nog 2.5 maand en dan verwacht Yoni de pony haar veulentje, haar buik groeit als kool. Echter groeit dat bij iedereen die hier staat (inclusief wijzelf ) binnen niet al te lange termijn!
Dus, dat. Ik duik nu mijn bedje weer in want staren naar het scherm met hoofdpijn is niet echt heel prettig.
Fijne avond!