Donderdag 6 september.....
Je zorgen maken is net als een schommelstoel, het houdt je bezig maar brengt je nergens!
Here I am again.... Wat was het weer even stil. Reden waarom, gewoon geen zin denk ik. Er gebeuren de laatste tijd ook weer genoeg dingen die ik gewoon helemaal niet leuk vind maar die oh zó bij het leven horen. Zo is er een kippetje (die net kuikens van 3 weken had) door Kaat doodgetrapt. Was diezelfde dag en avond Tom in geen velden of wegen te bekennen (ook die nacht meerdere pogingen tot 'Poes, Poes, Poes' gedaan in de onweer en regen maar nee... geen reactie. Gelukkig ook geen licht wat aan ging bij de buren dus ook niemand wakker gemaakt met mijn nachtelijke zoektocht. De volgende ochtend kreeg ik van mijn moeder een appje... Een foto van Tom, die gewoon die ochtend bij hun op het terras lag. En het vreemde..... Hij was gewoon kurkdroog dus geen idee waar hij heeft gezeten... Hij is wel angstig en slaperig maar wat wil je na een dag en een nacht doorhalen!
Ergens in mijn 'afwezige' dagen ben ik ook met mijn ouders een dagje naar Uden geweest. Heel grappig om weer bij mijn ouders achterin de auto te zitten. De herinneringen gleden door mijn gedachten. Van wintersport tot concours, van schaatsbaan tot verplichte bezoekjes. Als kind heb ik (en mijn zus ook) heel wat uren bij mijn vader achterin mogen zitten. Dus dat was wel grappig, ik als 45-jarige bij mijn 75-jarige vader en 70-jarige moeder in de auto. Op de terugweg was het helemaal als vanouds want toen lag ik te slapen achterin. Totdat moeders me wakker maakte 'kijk Maris, kijk!' dus ik mezelf elegant (not) omhoog gehesen en daar zag ik nog net een achterkantje van wat bleek een heel jong hertje te zijn geweest. Dat was een mooie afsluiter van een hele fijne dag in Uden!
Verder bestonden mijn dagen uit de veeleisende routine van de boerderij. Chris heeft 7 dagen achter elkaar vroeg of dag dus moet ik eruit om te voeren. En dat is echt een opgave. Dus was het bijna iedere dag hetzelfde. Half negen voeren, paarden buiten hooi geven, stallen doen en terug naar bed. Dan rond 11 uur eruit, paarden naar buiten stallen doen, vegen, de buitenpaarden voeren zelf eten en weer naar bed. De middagen varieerden een beetje afhankelijk van de pijn in mijn buik en de hoofdpijn. De duizeligheid is er nog wel, vooral in het donker is het heel erg en als ik in het midden van iets loop. Verder is het wel een stuk beter gelukkig. Tussen alle bezigheden door ook nog voor kuikenadoptie bureau gespeeld, hetgeen zonder succes. Ik heb alle broedende (en twee met reeds kuikens) geprobeerd bij de twee weesjes (kuikentjes) maar alle moederkipjes of moeder-kipjes-in-spé (mooi nieuw woord) vonden de twee kuikens (Duo en Penotti) geen goed idee. Dus waren ze in mijn ogen en hun moeder verloren en werden ze ook nog eens overal uitgespuugd. En je begrijpt voor mij (over emotionele ikke, tegen het hysterische aan) echt tranen met tuiten. Dan ook nog een koolmees die tegen de ramen aanvliegt en dood neervalt... je kon me even oprapen! Maar goed, ook mooie dingen mee gemaakt afgelopen dagen. Nog steeds geld dat ik heel veel wil (en moet) doen maar uiteindelijk..... Doe ik dat allemaal niet. Ik zeg niet dat ik niets doe, want ik merk gewoon nu dat iedere ochtend in mijn eentje (stallen wel met mijn moeder) doen echt te veel is voor me...
Dan de vooruitzichten....die zijn wel lekker. Vrijdag gaan we naar mijn zus in West-Friesland, zaterdag gaan we naar de pramenrace in Aalsmeer en zondag op het gemakje weer naar huis. Ik heb er kei veel zin in dus nu lekker slapen, vaders voert morgen de paarden zodat ik rustig kan opstarten en dan gaan we voor een paar mooie dagen!
Fijne avond.