Life as it is....

Waar je je nu ook zorgen over maakt, vergeet het. Haal diep adem, voed je geest met positieve gedachten en vertrouw erop dat het goed komt.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Ik denk dat de mannen van het Nederlands elftal (of moet ik tiental zeggen?) er nu echt even anders over denken....

27 juni alweer, de tijd vliegt als een razende voorbij. En niet alleen de tijd lijkt met grote sprongen te gaan ook het onkruid, de planten en bloemen, gelukkig ook wat gras, mijn haar uitgroei, mijn nagel uitgroei echt alles gaat hard en snel. De enige die hijgend en kreunend achter de feiten aan blijft hobbelen lijk ikzelf te zijn 🙈. Afgelopen weken is er weer zat gebeurt en hoewel ik iedere keer denk, dat moet ik onthouden of dat moet ik opschrijven... juist dat gene weet ik dus niet meer. Vaak als ik aan het typen ben, komt er weer van alles naar boven met al resultaat; jawel het wel bekende onsamenhangende verhaal. Maar volgens mij heb ik dat ook al meerdere keren geschreven. Dus om niet iedere keer in herhaling te vallen, begin ik gewoon met wat me te binnen schiet.

Meest vooraan staat het bezoek en de gesprekken in Kempenhaege vorige week maandag. Hoewel er een lange wachttijd zou zijn, kon ik toch redelijk  snel terecht in het epilepsiecentrum in Heeze. Ik had die dag eerst een afspraak met de neuroloog en vervolgens een afspraak met de neuropsycholoog. Toen we het terrein op kwamen rijden, kwam ik tot het besef dat het echt een megagroot complex is. Gelukkig alles wel duidelijk aangegeven dus geen gezoek en direct naar de goede afdeling. Vrij snel werden we binnengeroepen door de neuroloog. Een sympathieke oudere man met hele oude en tevens ouderwetse schoenen en broek aan.... Tja daar let ik dan weer op, lekker belangrijk. Hij leek echt (in mijn beleving dan) op de professor uit Back to the Future, geen zin om op te zoeken hoe die heet. Maar goed eerst het hele verhaal moeten opdreunen. Ik mijn deel en Chris 'zijn' deel. Daarna uitleg over hoe hun er tegenaan keken en een opdracht voor een nieuw EEG en dat wordt er maar liefst eentje van 24 uur 🙄. Prettig aan dit gesprek was de tijd die de neuroloog nam om alles door te spreken en uit te leggen. Ik had na 35 minuten al een op en neer wippende knie omdat ik het eigenlijk lang genoeg vond. Gelijk na dit gesprek moesten we door naar de neuropsycholoog. De neuroloog legde uit waar we heen moesten lopen en dat was toch niet zo simpel  , ik was het na de 3e links alweer kwijt. Gelukkig lette Chris beter op. Op de trap erheen kwamen we een man tegen die ons groette, achteraf bleek dit diegene te zijn waar wij voor kwamen. Hij was echter onderweg naar...ons.... Afijn, na het melden op de juiste locatie kwam de man weer aangelopen en zei mijn naam. En daar begon een uur van echt wel even afzien. Vragen, antwoorden, vraagstellingen en oefeningen zorgden ervoor dat ik echt helemaal op was. Het was een prettig gesprek maar vermoeiend. De oefeningen, die bijna aan het einde van de sessie waren, vond ik best pittig. Eigenlijk hele simpele dingen leken ineens niet zo simpel. En wauw, wat voelde ik me toen dom. Vooral het feit dat ik graag het spelletje doe; zoveel mogelijk woorden met een letter uit het alfabet of soortgelijk. Nu moest ik dus in 1 minuut zoveel mogelijk woorden opnoemen die met een D beginnen, kaasje dacht ik nog. Maar dat viel echt even tegen. Ik had er geloof ik 6, zo stom. En omdat ik me daaraan ergerde, gingen de oefeningen die daarna kwamen natuurlijk niet echt beter 🥴. Maar ja, het is wat het is. Toen ik er echt klaar mee was stopten we gelukkig en konden we naar huis. Eigenlijk zou er nog een overleg plaats vinden maar de neuroloog gaf aan dat dat in praktijk meestal niet haalbaar was dus zou ik gebeld worden. Uitgeput ben ik op de stoel in de auto gevallen en geloof het of niet maar door de frustratie van het missen van de woorden met de D was de vermoeidheid overgeslagen in een nare chagrijnige bui. Niet raar dat Chris zei dat ik beter even mijn ogen dicht kon doen 🤣. Dus dat...

Daags erna werd ik gebeld door de neuropsycholoog dat ze multidisciplinaire overleg hadden gehad en dat ook de neuropsycholoog een verder onderzoek wilde doen. Geen idee wat daarmee gaat komen. Ik laat het maar gewoon op me afkomen.

Afgelopen donderdag werden we weer geconfronteerd met het leven. Mijn zus haar schoonvader is vorige week overleden en terwijl de uitvaart die dag plaats vond werd er bij de achterburen een ieniemienie veulentje geboren waarvan onze Diesel (als het goed is) de vader is. De eerste uren zijn altijd zo spannend, dat was ik, na 4 jaar geen veulens te hebben gehad, helemaal vergeten. Wat een stress... als alles goed gaat geen probleem maar deze kleine meid lukte het niet om direct te drinken. Dus alle hulptroepen ingeschakeld om te vragen wat te doen. En met deze hulp, gemolken biest en wat biest in een spuitje in de mond en rond de uiers ging ze gelukkig zelf drinken. Pfieuw... die dag nog 4 x op en neer geweest om te controleren. Die onzekerheid zullen moeders die borstvoeding geven ook wel herkennen. Krijgt ze genoeg? Maar volgens veulenexpert Carla (super bedankt nogmaals) merk je dat aan het veulen snel genoeg. Die moet alert blijven en meerdere keren in het uur gaan drinken. De uitleg was tuurlijk vele malen langer en beter maar ik zit momenteel in bad te typen en mijn pols doet pijn en het water is koud vandaar de korte versie.

Highlights:

• Veulen doet het super goed
• We hebben 6 Brahma kuikens
• Eindelijk ook 5 Serana kuikens
• Lekker weer 🌡☀️
• Lekker ijs 1🍨
• Schoon velletje (lichaam)

Lowlights:

• Diesel heeft zijn hele nek open geschuurd
• Nog steeds bijna elke dag een aanval
• Niet kunnen schrijven in Peer
• Koud badwater en verrimpeld vel...

Tijd om af te sluiten! Morgen CT-scan... altijd weer spannend.

Fijne avond