Machteloosheid in het kwadraat......

Voor diegene die even niet meer weten waar het nu overgaat. Het gaat over het eerste ziekenhuis waar ik na een PET CT scan met een bevinding naar huis werd gestuurd om vervolgens pas over een jaar weer terug te komen. En dit alles nadat ik een krappe 2 jaar daarvoor een melanoom had gehad. In die tussentijd zijn er nog veel meer dingen gebeurd maar dat kun je ergens op mijn blog wel terugvinden. Ik moet nu de frustratie van me af typen dus moet ik niet in het verleden gaan anders kom ik weer met een heeeeeel lang onsamenhangend verhaal omdat het in mijn hoofd momenteel een chaos is. Legertje goed gestemde hersencellen tegen de opstandige en wraaklustige cellen... zoiets zeg maar... Dus daar was een zitting voor geweest een 6 weken geleden en daar kon ik vandaag om 12 uur voor de uitspraak bellen.

Mijn god ik wist dat ik niets moest verwachten maar ik voelde me zo gehoord tijdens de zitting alles leek echt in mijn verhaallijn aan te sluiten de kritische vragen die gesteld werden de halfslachtige antwoorden van de behandelaar .... En dan die uitslag.... Het hele systeem houdt de handen boven elkaars hoofd.... Het is echt een feit!

De motivatie van het tuchtcollege wordt aanvankelijk aangetekend opgestuurd. Dat zou dus voor mij vandaag betekenen dat ik die morgen pas zou krijgen. Echter daar wilde ik niet op wachten. Ik moest en zou weten waarom? Hoe kon men nu wederom over de feiten heen zijn gewalst? Dus Chris en ik in de auto op naar Eindhoven om de motivatiebrief dan maar op te halen. Na een kleine 3 kwartier kwamen we aan in Eindhoven. Onderweg verbaasde ik me wederom over het feit dat er veel mensen op straat zijn en daarvan maar een heel klein aantal met een mondkapje. Het meeste wat ik door mijn tranendal heen zag waren echt -welliswaar kleine- groepjes mensen. Anyway, ik geloof niet dat ik meer dan 4 woorden heb gezegd tijdens de rit want ik was echt not amused, verdrietig en echt van slag..... Je hoort het tegenwoordig vaak maar nu toch echt zeker voor mij; 'Hoe dan?'....Na de legitimatieplicht de enveloppe in ontvangst mogen nemen, hiervoor kalm en beheerst bedankt om vervolgens zeer nieuwsgierig naar de auto te lopen waar Chris zat te wachten. En toen kon ik de enveloppe open maken en lezen. Vol verbazing las ik enkele stukken hardop aan Chris voor. Ongelooflijk wederom is er niet naar mij geluisterd, terwijl het zo echt gemeend leek, op mijn verhaal werden vragen gesteld. Met name de vraag waarom een jaar wachten, terwijl patiënt bekend is met een melanoom? Waarop geen antwoord kwam, dan de radioloog die alleen een apparaat op je borst zet en niet voelt of kijkt of überhaubt vraagt wat er scheelt... is toch te gek voor woorden. Je kunt in hoger beroep en op dit moment zeg ik volmondig dat ik dat ga doen. Kom op zeg er zal toch wel iemand ergens zijn die zorgt dat dit soort praktijken niet meer voorkomen? Het ergste is dat in de publicatie dus niets van mijn gesproken feiten vermeld wordt en er dus niet objectief geantwoord is. Werkelijk er is slechts gekeken naar het dossier en niet naar het verhaal EN vooral de klachten van de patiënt. Oh, zo ontzettend frustrerend!

Afgelopen dagen heb ik mede denk door spanning en hopelijk niet door de ziekte veel hoofdpijn gehad en daar 3 x ook nog migraine bij gekregen. Morgen weer een spannend dagje omdat ik dan naar Maastricht moet voor de scan. En dan weer het ellendige wachten.... Tot 9 november zelfs.... 

Dan ook nog het heugelijke feit dat er van de slechte kies - de trouwe lezer weet dit drama nog wel te herinneren denk ik- er is een stukje afgebroken. Ook doet het met kauwen soms pijn en soms niet, dat is zo bizar? Ik snap dat niet zo goed, waarom is het soms gewoon echt pijnloos? En dan weer pijnlijk? Afijn dinsdagavond zal ik hier antwoord op kunnen geven want 3 november moet ik naar de Endodontoloog. Ook weer een beproeving.

Gelukkig is het buiten, afgezien van het weer, prachtig met alle schitterende herfstkleuren. Kan ik nog lachen om mijn gekke kippetjes, gekke speelse Max, oude zeurderige tante Suka, de paardjes, heb ik nog goede gesprekken en lachsessies met mijn allesie. Cross ik met moeders overal naar toe en lig in een deuk over haar en haar mondkapjesissues. Breng ik vaders 1 x per week naar de fysio en ik moet zeggen die doet het heel goed! Mijn vader bedoel ik dan hè. Kortom het leven kan nog mooi zijn en ik hoop dat ik sterk genoeg blijf om te blijven vechten voor soortgelijke patiënten na mij want dit kan en mag gewoon niet zomaar als een stapel papier in een kast verdwijnen!

Fijne avond!