Met gillende sirenes....

Als je blijft hangen in wat je overkomt, ben je een slachtoffer. Als je op zoek gaat wat je zelf kunt veranderen, heb je een kans om te winnen.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Het eerste kan ik me helemaal in vinden, het tweede gedeelte tja... wat is winnen? Winnen klinkt vaak als streven, wat dan wel oké klinkt omdat je altijd kan streven naar een beter of fijner iets. Maar winnen klinkt en is natuurlijk ook de beste willen zijn. De beste van jezelf, of het beste van jezelf naar boven halen, dat is super maar in sommige gevallen valt er niets te winnen... met de beste bedoelingen niet...

En zo zit ik nu in mijn kantoortje een middagblog te typen. Iets wat ik eigenlijk niet vaak doe. Maar als ik het nu niet doe, dan komt het er voorlopig denk ik weer niet van. Tenzij ik in de auto op weg naar het ziekenhuis zit, dan heb ik meestal een uur de tijd 🤣. Tenzij ik, zoals de titel van deze blog al verklapt, met gillende sirenes naar het ziekenhuis wordt gebracht... En zo was het afgelopen zondag het geval.

Zoals jullie weten ben ik al een tijdje aan het, laten we het experimenteren noemen, met de juisten pijnmedicatie. Nu was het laatste bericht dat ik de medicijnen zou gaan verhogen naar 2 x daags 300 mg van de Pregabeline. En hoewel ik bij de pijnpoli-arts aangaf dat ik nog wel genoeg capsules had voor 2 weken, bleek dit in de keukenlade duidelijk niet het geval. Gevolg is dat ik vorige week donderdag de huisarts belde of ze een recept wilde uitschrijven voor de Pregabeline omdat ze bijna op waren. De huisarts deelde mee dat dit nog niet bij hun in het systeem verhoogd was en raadde mij aan om oncologie te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Netjes mijn verhaal gedaan waarop mij gevraagd werd een mailtje te sturen aan de betreffende professor. Ook dit gedaan, na een uurtje kreeg ik al een mailtje terug dat het was verstuurd. Inmiddels had ik mijn middagslaapje gedaan en ging naar de paarden (die nog steeds in Nederweert staan) denkende dat de medicijnen (zoals altijd) wel naar huis gebracht zouden worden. Echter toen ik om kwart over 6 thuis kwam, geen medicijnen... Dus die avond helemaal niets. Even in je achterhoofd houden dat ik sinds 2 dagen 2 x daags 225 mg in nam. Opbouwend omdat ik er echt mega duizelig van werd in het begin van inname en verhoging. Vrijdagochtend meteen de apotheek gebeld. Echter die hadden niets gekregen. Dus ik weer het ziekenhuis gebeld, die uiteraard aangaven het verstuurd te hebben. Maar ze zouden het direct weer doorgeven aan de betreffende professor. Inmiddels was het voor mij tijd de paarden (de externe) te gaan doen dus weer door zonder deze capsules. Vrijdagavond laat was ik thuis en toen waren ze er... eindelijk 😜. Dus ik nam toch maar eerst een keer nog 225 mg in. Zaterdag alles gewoon ingenomen zoals afgesproken. 2 x 300 mg. Ik was wel weer wat duizelig maar verder niet echt klachten. En toen was het zondagochtend, duh... redelijk logisch Maris... Ik ging naar de paarden toe, ik was duizelig toen al maar niet echt verontrustend dat ik omviel of iets dergelijks. Daar aangekomen, eerst paarden in de stapmolen gezet en toen werd het echt wel raar in mijn hoofd. Beetje het gevoel dat je heel erg behoefte aan suiker hebt, naar eng en trillerig. Dus ik naar gevraagd of ik iets zoets te drinken mocht. Uiteraard mocht dit dus ik naar het huis gelopen. Voor de deur nog even naar Chris gebeld om te zeggen dat het echt niet goed voelde in mijn hoofd. Daarna naar binnen gegaan en wat ijsthee gekregen en aan tafel gaan zitten. En na een paar slokken viel ik de eerste keer weg (flauwvallen geen idee ik noem het wegvallen, zelf weet ik echt alleen maar flarden dus dit is wat ik heb gehoord 😱) met mijn hoofd op tafel. Daarna zei Bart dat ik beter op de bank kon gaan liggen, dit stukje weet ik nog want ik kon eigenlijk nog redelijk naar die bank toelopen. Daar op de bank aangekomen weer weggevallen en ook niet meer wakker te krijgen. Chris was inmiddels al onderweg en na 10 minuten ook aangekomen. De twee mannen keken het nog even aan en Chris probeerde mij ook wakker te krijgen. Hiervan herinner ik me dat ik vroeg wat hij daar deed. Niet echt heel aardig achteraf gezien... Maar daarna weer weggevallen. Simone opperde toch maar 112 te bellen en dat werd gedaan. De rapid responder was er volgens Chris binnen 4 minuten, die legde me aan allerlei electroden en probeerde me wakker te krijgen. Wat naar wat ik weer weet 1 keer lukte want ik hoorde hem zeggen dat hij Thomas heette en dat alles goed kwam en hij voor mij ging zorgen. Bij mij ging het licht inmiddels weer uit. Deze Thomas riep de ambulance met Prio 1 op en prikte een infuus. Ze waren bang voor een CVA omdat ik de linkerkant niet onder controle had (bekend probleem bij ons maar niet bij hun... ). Mijn trui werd uitgedaan. OMG ik had een zwarte sport-BH aan van de Hema en god weet wat voor een aftands verwassen zwart hemd... Mijn okselhaar nog net niet te vlechten vermoed ik maar ik weet dat ik niet stonk want de Rexona 48 hours werkt uitstekend, dat dan weer wel! Ook was ik natuurlijk niet bij bewustzijn dus ik heb geen idee hoe mijn, laten we het voluptueuze noemen, lichaam erbij heeft gelegen.. Erger nog ik ben aan mijn riem en armen de brancard op gehesen... zonder dat ik die buik natuurlijk enigszins in heb gehouden... Anyway ik dwaal af, dit zijn echter de dingen waar ik me dan weer druk over maak 🤣. Wat ik me toen herinner is dat ik voordat ik de ambulance in werd gereden door Lenie over mijn hand werd gewreven en die lief zei dat het wel goed kwam. Weer werd alles donker... Toen werd ik wakker dat we echt heel hard reden, geen idee waar, en dat de sirenes echt hard loeiden. Waarop ik aan gaf dat het allemaal niet nodig was en weer in slaap viel. In het ziekenhuis kwam ik langzaam aan weer bij mijn normale hoedanigheid. Ik kon weer normaal antwoord geven en wist wat er gebeurde. Binnen no time lag ik onder de scan waarbij ik voor het eerst een intiem moment beleefde met een verpleger... jawel we waren er met zijn tweeën onder! Oké even zonder romannetjes level. Hij kwam mijn oorbellen uit doen. Maar het grapje heb ik wel bewust gemaakt, tenminste ik vond het grappig, hij deed ook wel alsof... Toen we terugkwamen van de scan maakten we er zelfs nog grapjes over met Chris, tja ik denk dat ik toen alles weer op de rit had in de grijze massa zoals het de laatste maanden is. De neuroloog kwam na de scan direct naar de kamer om aan te geven dat er gelukkig niets 'stuk' was in mijn hoofd maar dat de radiologen er nog even goed naar zouden kijken. Na een half uur kwam ze terug. Niets 'stuk' inderdaad alleen een verwijding van een ader. Deze kon niet de klachten geven maar was wel opgevallen. Op dat moment ik en Chris natuurlijk dolgelukkig en ik dacht alleen maar, oké en nu weer naar huis! Dus na 1.5 uur liepen we samen het SJG Weert uit, voor de anderen hele spannende tijd en voor mij... ik heb er niet echt iets van meegekregen. Ik weet alleen nog dat ik ontiegelijk moe was.

Thuis gekomen gaan slapen en echt de hele middag, avond en nacht geslapen om de volgende ochtend gewoon weer normaal op te staan en door te gaan. Uiteraard wel met gehalveerde dosis Pregabaline 😇. Maandagochtend uiteraard telefonisch overleg met Maastricht waarop in eerste instantie werd afgesproken na 2 weken een telefonisch consult. Echter na een half uur werd ik terug gebeld dat er na overleg met de oncoloog en neuroloog toch weer een MRI gemaakt moet worden... Hmmm, ik denk en hoop natuurlijk dat het een overbodig iets is maar ja in dit soort gevallen moeten ze uiteraard (en dat zijn ze gelukkig) scherp blijven. Dus dat was mijn zondag...