Mijn hoofd loopt over......

Eén van de gelukkigste momenten is wanneer je de moed vindt om los te laten wat je niet kunt veranderen.

Aldus 4Positiviteit. Echter soms vergt het ook moed om juist niet los te laten... Hiermee refereer ik aan mijn lopende zaak tegen het ziekenhuis wat naar mijn mening zoveel steken heeft laten vallen. Vandaag (oh nee, gisteren alweer) stond er weer een mail in mijn inbox van de advocaat. Dat de tegenpartij (wat de verzekeringsmaatschappij is van het ziekenhuis waarbij alle normen en waarden gewoon op nul staan en men het heeft over één feitelijke vraag terwijl het er zoveel zijn) wil een expertise over de gevolgen van het delay dat er is opgetreden door het handelen van de chirurg. Tjesus, ik word zo moedeloos van al die mailtjes en brieven over en weer. Om het even kort door de bocht aan te geven lieve mensen. Ik had na de PET scan een plekje op mijn long. Nee, geen zorgen mevrouw het is een incidentele oftewel toevalsbevinding! Hallo, we hebben het hier over een melanoomgeschiedenis!!! Niets toeval of incidenteel! Maar goed, brave Mariska nam het maar aan (zij zullen het toch wel weten). Dus stond de volgende scan een jaar na deze bevinding (respectievelijk 6 juni 2017) en terwijl deze afspraak stond ben ik nog 1 x naar het ziekenhuis geweest voor een knobbeltje in mijn oksel/borst (ook geen zorgen mevrouw dit is littekenweefsel) om vervolgens voor de 3e keer met hetzelfde knobbeltje door vakantie van de eigen chirurg toevallig bij een oplettende chirurg te komen welke alle registers open trok (wederom echo, echter nu ook de broodnodige punctie) waarbij ik in februari 2017 te horen kreeg op 19 plaatsen uitzaaiingen. Het ziet er zeer slecht uit, wanneer er geen therapie is die aanslaat hebben we het over 2 tot 5 maanden.

DUS had ik mijn scan niet eens gehaald, geleerde mevrouw van CentraMed!! Als er geen therapie en super oncoloog (die voor me gaat) in Maastricht waren geweest, doordat hij goed bevriend is met de invallende chirurg in Roermond en ik ondanks de carnaval direct werd geholpen! Om het ook nog maar niet te hebben over de bezoekjes en operaties door de dermatoloog waarbij er veel, heel veel is fout gegaan, te hebben!

Zo hé, veel frustratie in 374 woorden (dank u Word voor de automatische telling 😊). Dus je snapt dit laat ik niet los. Iets wat waarschijnlijk wèl beter voor mijzelf zou zijn. Mijn hoofd loopt al over van alles en nog wat en dit zijn van die triggers die zoals vanmiddag het lezen van de mail voor een mega hoofdpijn zorgen die uitmond in een verschrikkelijke migraine! Ik denk dat ze het gewoon rekken daar bij die verzekeringsmaatschappij in de hoop dat ik het opgeef? Of dat ik het niet overleef? In tussen is deze week het betreffende ziekenhuis onder verscherpt toezicht door bestuurlijke situatie gesteld. Dit alles met het opstappen van de Raad van Toezicht, hallo gaan er dan nergens belletjes rinkelen? Oké genoeg hierover!

Woensdagavond ben ik met Nick (neefje dat gezellig komt logeren) samen naar Apeldoorn gereden. In de middag een voorzorgs-slaapje gedaan omdat ik weet dat de reis op zich voor mij al een hele tour is. Daar aangekomen eerst Chris een dikke knuffel gegeven de spulletjes op de hotel kamer gezet en daarna lekker gegeten (geen eens een toetje 😊). Daarna zijn we naar Paleis het Loo gewandeld. Helaas was er niet heel veel te zien omdat het geheel wordt gerenoveerd. Desalniettemin een heerlijke stukje gewandeld (zelfs romantisch over de lange lanen gelopen hand in hand, smelt!). Terug op de kamer wilde Nick zwemmen en hoewel ik super moe was ben ik natuurlijk wel mee gegaan. In mijn badpak met mijn pyjama erover hebben we 5 minuten door een paar gangen gestruind op zoek naar het zwembad (heel charmant, not). Uiteindelijk maar naar de receptie gelopen waar een aardige medewerkster met ons meeliep. Gelukkig gaf zij ook aan dat het moeilijk te vinden is en niet goed is aangegeven (voordat jullie denken dat ik helemaal melaats ben 😊). Het was heel rustig in het zwembad maar echt mega warm. Doordat ik al moe was viel dit niet goed waardoor ik op een bankje naar een enigszins teleurgestelde Nick zat te kijken. Bij dit soort situatie maakt mijn hoofd ook overuren. Ik zou zo graag lekker mee ravotten en de "leuke" tante zijn die ik ooit toch wel was... Maar helaas ik heb er echt de kracht niet voor.... Toen het negen uur was en het alarm op mijn telefoon ging voor de medicijnen zijn we weer naar boven gegaan. Om vervolgens te ontdekken dat ik mijn medicijnen gewoon op het aanrecht in de keuken had laten liggen. F#ck!!!! Vooraf natuurlijk eerst de koffer, mijn handtas en nog een andere grotere handtas helemaal omgespit om vervolgens tot bovenstaande conclusie te komen.

En wat doe ik in zo'n situatie. Juist mij Patricipedia appen! Mijn medische handleiding alias mijn zus. Ikzelf had zoiets van ik sla het wel over echter was dat niet zo'n goed idee. Dus huisartsenpost gebeld die gelukkig totaal niet moeilijk deden en direct een recept voor komende 24 uur voorschreef. Chris is het (te moe ikke) gaan halen in de avondapotheek bij het ziekenhuis en dat probleempje was relatief gezien snel opgelost.

Next problem! 2 éénpersoonsbedden. Chris had ze al tegen elkaar aan geschoven waardoor het geen echt probleem leek. Maar na 2 nachten zonder Chris wilde ik lekker tegen hem aan kunnen liggen. Dus besloot ik dat ik wel in het midden ging. Niet zo'n goede beslissing.... Ik lag echt na 1 uur in een hele diepe gleuf. Met links een klein kontje tegen me aangedrukt en rechts het lekkere kontje van Chris! Pffff, het werd een lange nacht waarbij ik echt van half 2 tot half 5 op de badkamer op de IPad tv heb zitten kijken. Ik had dan ook geen houten kont maar een plastic kont van de WC bril. Dus hoewel ik ook grotendeels voor Chris naar Apeldoorn kwam, geloof me ik was blij dat zijn wekker ging en hij eruit moest.... Toen om 9 uur de telefoon ging en Linda belde dacht ik ook echt werkelijk dat het 8 uur was... Nope, time to go out! Ontbijten en de volgende uitdaging, de Apenheul!

Om kwart over 10 waren we in de Apenheul en wat ben ik verliefd op al die apen. Groot, klein, zeer klein en zeer groot wat een geweldige beesten! Het weer zat niet echt mee en na een paar fikse hoosbuien werd het gelukkig droog. Daar liep ik met mijn rollator een route waar geen einde aan leek te komen. Ik was kapot en moest iedere keer even zitten. Neef Nick was begrijpend en een heerlijk makkelijk mannetje om mee te hebben wat een geluk had ik daarmee. Want ik zal je eerlijk zeggen als dat niet zo was geweest had ik nooit thuisgekomen die middag!! Om een uur of 2 zaten we weer in de auto op weg naar huis. Ik ben 3 keer gestopt om even bij te tanken. 1 x om te eten en 2x om mijn ogen dicht te doen. Waarbij ik echt wel bewust was van de veiligheid en daarom ook stopte. Om half 5 waren we thuis. En daar ging de gezellige tante direct naar bed. Ik was en ben nog steeds gesloopt bij thuiskomst en die avond had ik dus hoofdpijn en uiteindelijk migraine maar nu (3 uur in de nacht) is de hoofdpijn weg en heb ik alleen nog maar de gezellige kiespijn en ben moe maar kan niet slapen omdat mijn hoofd vol zit.

Dus, besloot ik toch maar even een blog te maken. Mijn hoofd te legen in de hoop dat de gedachten die zweven nu wat minder zijn en ik toch nog lekker een paar uur kan slapen!

Ik heb heerlijke uren gehad, echt waar. Maar moet helaas wel echt toegeven dat dit alles teveel van het goede was... Dus voortaan 1 activiteit per dag en geen lange autorit en een lange wandeling... die tijd is helaas voorbij!

Fijne nacht en nieuwe dag

PS Tussen alles door nog op de hoogte gebleven van de ponyruiters op het EK in Polen en wat hebben ze het waanzinnig goed gedaan!!!!! Gewoon zilver en alle dames boven de 74%, chapeau!!