Same shit, diffent day MAAR wel met top nieuws

Bah wat een korte stomme rot nacht. Ik heb echt wakker gelegen tot zeker kwart over vier. Niet omdat ik pijn had gelukkig maar ik denk onbewuste zenuwen. En ik heb gewoon geen idee waarom ik het niet loslaat. Het heeft geen zin er over tw piekeren, denken of insinuren. Het heeft nul zin, in het lichaam is het nu al zo, het veranderd toch niet door een paar woorden slecht of goed, goed of slecht! Lekker makkelijk geschreven maar ik meen het en zie het ook zo... nu dat andere stemmetje in mezelf nog .... 

Toen Chris me dan ook om 8 uur wakker maakte zag ik het even niet zo zitten, sterker nog ik wilde er niet uit. Nog zo moe en gelijk ook heel misselijk. Maar ja, a woman 's gotta do what she needs to... Mezelf letterlijk uit bed laten glijden en op naar de badkamer. En als ik dan in de spiegel kijk dan mis ik mijn wimpers zo enorm.... Wat ik eigenlijk mis is het feit dat het nu zonder make up zo tegenvalt . Omdat ik veel last had van jeukende ogen en redelijk wat af huilde is het beter dat er even geen sierlijke stukjes op zitten. Dus even afzien en na een tijdje maar weer vol hangen . Snel haren bij elkaar geharkt en naar beneden. Gelukkig had ik mijn plan wat ik aan wilde doen kunnen uitvoeren en werd het geen innerlijke strijd voor de spiegel! Half boterhammetje snel weg spoelen met wat water en hup in de auto!!

In de auto sloegen toch de zenuwen weer toe. Wat als... wat is dat een ongelooflijke irritante kut (sorry diep gewortelde emotie) vraag! Kap ermee... ja maar... aaarrgg! Soms lijk ik echt wel gek, die hele verhalenstrijd die zich in mijn hoofd kan afspelen, zou iedereen dat weleens hebben? Het was onderweg ook nog eens regenachtig vies weer. Wat voor mijn innerlijkheden uiteraard tot speculaties over slechte voortekenen leidde. Na een rustig ritje ondanks slecht weer in Maastricht, eerst bloedprikken hier heb ik nooit moeite mee (gelukkig diegene die prikken ook niet ) en het was ook zo gepiept. Nog even zitten praten met de verpleegkundige en daarna naar de Moulin Rouge "huiskamer". Het was inmiddels vijf over half tien en om tien voor elf stond de afspraak met de oncoloog. Enigszins ontspannen naar Clipmyhorse zitten kijken. Vervolgens mijn water bekertje over de bank leeg gegooid (oeps) maar gelukkig had ik een grote sjaal om....eventjes deppen en klaar! Niet teveel nadenken aan diegene die na ons op de bank gaat zitten, dit zou nog drie kwartier duren dus droogt het vast op! 

En dan ineens zitten we nu op een andere bank (droog ) en zijn we WAANZINNIG blij. Om tien over half elf kwam de oncoloog ons halen. Eerst natuurlijk gezicht bekijken om te zien of er iets van af.te lezen was. Helaas, deze doorgewinterde oncoloog is een PROFESSIONAL dus, no emotions on the face! In het kamertje kon ik me niet langer in houden, "en?". En daar kwam het ZO NIET VERWACHTE MAAR OH ZO WELKOME ANTWOORD: ,Het zag er goed uit er was geen groei en geen nieuwe uitzaaiingen." Toen brak ik echt helemaal, zo enorm opgelucht. Ik was ZO bang omdat ik de laatste weken zoveel pijn heb en die onuitputtelijke diarree. Dit antwoord had ik echt niet verwacht. Ik dacht echt, dat dit het begin naar het einde was. Maar nee gewoon niet!! Trots op mijn lichaam wat met al haar imperfectie een top strijd aan het leveren is met sterke resultaten. Dus het is logisch dat t pruttelt en hapert maar we geven het nog niet op! Die kilo's meer maken me sterker dus zal ik daar ook minder over zeiken! Helaas is het zo dat ik waarschijnlijk zelfs vanavond nog voor de spiegel zal staan "zeiken" over de kilo's . Maar weet dat ik toch waardeer op een bepaalde manier .

Inmiddels is het zes uur en zijn we onderweg naar Munten in Weert om hapje te eten en te vieren dat de uitslag goed was. Ik moet heel erg opletten hoe ik dit breng, want sommige mensen dachten dat het nu weg was. Dit is helaas niet zo, maar kijk eens waar we staan. Begin maart dit jaar hadden we dit NOOIT durven dromen. Na de uitslag van vanmorgen hebben we een uurtje in de huiskamer gezeten en toen mochten we naar kamer 8. Hier had ik nog niet gelegen, kamer met twee Stoelen en één bed. En yes het bed was vrij! Ik heb natuurlijk een belabberde nacht gehad en was super moe. Helaas niet kunnen slapen. Toen ik aangekoppeld werd is er eerst een kwartier gespoeld. Daarna kwam de lunch en toen wij de lunch aten werd de Nivolumab aangezet deze mocht dit keer in een half uur dus dat was wel fijn eerste keer was het anderhalf uur twee en derde keer uur en nu dan half uurtje. Tijdens dit infuus begon de buikpijn en de diarree. En heel nodig moeten in combinatie met een infuus wat ook nog eens aan het stroom ligt is niet handig. Dat weet ik nu wel, gelukkig wel net op tijd. Volgende probleem infuus op linkerhand ik ben links...uhm... hoe ga ik dat doen.... Chris help... hij was wel gekomen om eventueel te helpen maar gelukkig lukte het ook met rechts (oh dat ik dit durf te schrijven). Tussendoor weer op Clipmyhorse zitten kijken. Helaas is het toch wel een spannende baam wat zorgt voor veel spanning bij de meesten. Buikpijn bleef helaas aan dus vloeibare morfine genomen. Nog twee keer met infuus (gelukkig kon Chris snel apparaat loskoppelen) naar wc gerend. En ook daar handigheid in gekregen hihi. Om vier uur was het spoelen klaar en konden we naar huis. Thuis gekomen paardjes eten gegeven en katten, kippen, varkens en de hondjes. Even zetten en toen lekker wezen eten. Nu in de auto op weg naar huis, helaas weer buikpijn maar het is niet de rotziekte die dat veroorzaakt maar juist de medicatie die de ziekte bestrijdt dus even doorbijten hopende en wetende dat het niet zo heel lang duurt. Als we thuis zijn verhaaltje online en lekker naar bed. Want morgen gaan we lekker naar Aachen Josje en ik de jeugd aanmoedigen!