Some monday....

Hoe meer je het leven prijst en viert, hoe meer er in je leven te vieren valt.
- Oprah Winfrey -

Zo dat is er weer eens een keer eentje van de kalender in het kantoortje. Daar waar ik echt al heel lang niet gezeten heb! Maar nu dan toch er moet echt orde worden geschept in de door mij ontstane bergen papier hier... dus. check (afgevinkt). Allereerst natuurlijk even mijn beklag doen hoe het gaat. Op dit moment redelijk met mijn duizeligheid, helaas nog niet helemaal weg maar wel - als ik er rekening mee hou- mee te dealen. Afgezien daarvan is de vermoeidheid echt een dingetje, ik dacht dat het afgelopen weken zwaar was omdat de hitte parten speelde. Echter ben ik nu zowaar nog vaker moe.... Dus lig ik veel op bed en slaap echt veel, zelfs de nachten (op de nachtelijke terror-praktijken van Rolex na dan) gaan goed. Dan last but NOT least heb ik sinds vanmiddag een stekende pijn links onder in mijn buik. Geen idee waarvan dat komt (wil ik het überhaupt weten?), wel weet ik dat ik het steeds moeilijker vind om met de angsten om te gaan. De verlammende angst noem ik het maar, volgens mij is dat ook deels de reden van het moe zijn. En terwijl ik dit typ zit Rolex,die net een vlieg gevangen heeft naast mij op het bureau, heerlijk met geluid het beest op te eten...Bah bah... Any way.. Ik kreeg van mijn lieve strijder vanmiddag dit plaatje

..en ik zou willen dat nieuwe batterijen geplaatst konden worden! Ik wil nog zo veel doen, en doe uiteindelijk helemaal niets!

Zaterdag is er wederom iemand overleden die ongeveer tegelijkertijd met mij de negatieve uitslag kreeg. Volgens mij in de 30 en dat drukt dan weer een stempel op mijn toch al zeer onstabiele grijze massa. Ja, ik weet het pluk de dag, geniet en ga door. Maar mijn hoofd schreeuwt werkelijk NEEEEE. Ik zit echt in een negatieve spiraal, ik voel het maar het is een sterke draaikolk dit keer. Máár ik kom er echt wel weer doorheen! Zondag was mijn lieve vriendinnetje van vroeger (en nog gelukkig) hier met manlief en hun prinses en wat heb ik daar van genoten. In de avond samen met Denise nog Kaat gedaan en ook al had ik die middag van 3 tot 7 geslapen ik sliep van half 10 tot vanmorgen kwart voor negen. Gevolg hysterisch uitgehongerde beesten op stal.. Einde van de ochtend zijn de varkens gesedeerd en hun hoefjes gekapt. Uiteraard ging het niet zonder slag of stoot. Teigertje die ik had opgesloten in zijn royale appartement kreeg blijkbaar een claustrofobische aanval want die heeft gewoon even in een seconde de deur eruit geramd en een dikke houten plaat omver gekregen.... Oeps, sorry Chris ik was je dit nog vergeten te zeggen...bij deze... Dus toen de dierenarts aangaf dat hij twee varkens zag loslopen en ik zei 'dat kan niet', toch maar even die kant op gegaan...en ja hoor daar stond hij gewoon los in hun tuin. Wat ook wel een dingetje was het nuchter zijn van de varkens. Ik braaf geen eten gegeven (dit tot kakelende tegenspraak van de hongerige kippen erlangs die ook maar uit solidariteit nuchter moesten blijven van mij) en weer even terug naar bed voor de dierenarts kwam. Wat denk je, kom ik buiten om de varkens op te gaan sluiten, staat mijn moeder (die nooit 's morgens naar stal komt mits ik het vraag) bij de varkens met een stuk plastic in haar hand. Dus ik vraag voorzichtig 'wat het je gedaan?'. Nou ze had nog eten over van gisterenavond dus had ze het maar aan de varkens gegeven....aaaarrrhhhgg

Maar, gelukkig toch gewoon gesedeerd en alles goed gegaan. Knorretje heeft nog wel een afwijking naar rechts en wil ook niet in haar eigen mooie plastic villa. Tevens schreeuwt moord en brand als je in de buurt komt. Dus net even gewoon bij haar gezeten en gekriebeld waarna ze wel wat rustiger werd maar nog steeds weigert om in haar huis te gaan. Gelukkig blijft het vannacht buiten redelijk warm dus hoop ik dat ze morgen weer de oude is. Na de varkens Lucky nog onder handen genomen en de ijzers van Bas haar voetjes af gehaald en toen eten en naar bed. Net samen met Chris de paarden gedaan nadat ik op bed mijn eten op had en zodoende is het nu tien voor half tien. Tussendoor nog geappt en gehuild. De kennis wiens vader is overleden had ik een appje gestuurd. Heel de week ligt er hier een kaart maar ik krijg hem niet geschreven, wat moet je schrijven? Woorden geven troost maar op de één of andere manier vind ik dat niet. Het is zo nietszeggend eigenlijk, een knuffel doet meer? Maar dat is hoe ik nu op het moment nu eenmaal een beetje in elkaar steek...anders als anders...het is niet anders...

Fijne avond