The story continues......

Ik neem je mee, ik neem je mee op reis. Ik neem je mee, naar Rome of Parijs. Nee, nee ik neem jullie mee naar Maastricht!Want daar ging onze avond opeens verder. Rond negen uur merkte ik dat ik niet meer om kon draaien. Ik had super veel pijn in mijn rug, rechts naast de ruggengraat op de hoogte van mijn borst ..maar dan aan de achterkant. Dus ik enigszins in paniek uit bed proberen te komen, wat gewoon echt niet ging omdat het uitstraalde naar mijn rechterarm en ik daar geen kracht in kon zetten want dat stak dat weer in mijn rug...kun je het nog volgen? Dus Chris boven en mij geholpen uit bed zodat ik even kon strekken en lopen en kijken wat er nu precies pijn deed. Gelijk ook een vloeibare Morfine genomen in de hoop dat het snel afnam. Helaas deed dit het niet en omdat het echt pijn deed en zelfs naar mijn nek doortrok besloten het ziekenhuis te bellen. Alle patiënten hebben een 24 uurs nummer voor oncologische vragen of klachten. Dus had ik de afdeling aan de lijn en alles zo goed al mogelijk doorgegeven. Chris had al gelijk geopperd dat het meer op een spier leek dan iets anders, maar door mijn mega adrenaline was niet alleen ik niet voor reden vatbaar maar mijn lichaam reageerde waarschijnlijk door dezelfde adrenaline ook niet meer op de Morfine, conclusie de pijn hield aan. En omdat longembolie een risico is bij deze behandelingen was het toch het verzoek naar Maastricht om dat in ieder geval uit te sluiten. Dus om half tien moesten we eraan geloven snel joggingpak aan en mijn Flip Flops sloffen. Daar gingen we vol frisse tegenzin, maar voor het goede doel! Me! De weg erheen was echt hels ik voelde iedere bult en gat in de weg, en zou zweren dat het er normaal niet zoveel zijn! In de auto stond de muziek zachtjes maar door de stilte in de auto was het genoeg. Als ik 5 woorden onderweg heb gezegd is het veel, te veen pijn en opnieuw weer stress. Wat gaat er nu allemaal weer gebeuren. Bij de slagboom van de spoed afdeling maar een foto gemaakt en aan Chris uitgelegd dat mocht het niet goed zijn dat hij de foto's kon plaatsten zodat er dus wel een einde aan het verhaal komt. Ja, klinkt raar maar daar ben ik dan mee bezig mijn verhaal moet ook het realistische einde hebben. En stel dat ik niet in de gelegenheid ben voor het maken van een blog dan zal Chris het beëindigen met de foto's opdat mijn verhaal dan wel eindigt. Dus ik had op dat moment pijn en stress en hij moest verplicht foto's maken en mij ook nog eens kalmeren. Ja geloof mij maar, voor diegene naast de mensen met kanker is het echt naar mijn idee vaak zwaarder! In Maastricht aangekomen was het kwart voor elf. Shit ook nog net de tijd voor de overdacht avond naar nacht dienst. Dat kon nog weleens even gaan duren... Gelukkig was dit weer overschat. We zaten net zo'n vijf tot tien minuten in de wachtkamer. Waarbij we erachter kwamen dat ik tegelijkertijd met mijn zwarte joggingpak ook een halve kat aan haren had meegenomen richting ziekenhuis... Chris deed nog een poging om wat haren weg te halen maar echt het was onbegonnen werk. De zwarte kleding bleef een witte gloed houden, hopelijk niemand allergisch van katten dadelijk. We werden verder meegenomen het ziekenhuis in en kwamen in het nieuwe gedeelte van de spoedeisende hulp. Kamer 11 was een licht blauwe suite 😊 van alle gemakken voorzien. Helaas wel met een gedeelde wc! Eenmaal geïnstalleerd gingen de verpleegkundigen aan het werk met me, en na de amnese door de verpleging (geen triage zuster meer?) waarbij mijn bloeddruk 193/98 was (gemeten in een huilbui....) en de temperatuur 37.9 C ook gemeten n diezelfde huilbui 😊. Niet zorgelijk dus. Het verhaal voor de tweede keer (eerste keer door telefoon) uitgelegd. Verpleegkundigen waren super lief, begrepen het helemaal en drongen ook echt aan dat we moesten komen als er iets was. In mijn geval kon ik niet te vaak bellen en heeft zowel de kanker als de behandelmethode nu eenmaal grote risico's. Die waar het enigszins kan op tijd ontdekt moeten worden om de kans op neveneffecten te verkleinen. Nadat de verpleegkundigen weg waren was het even stil. Er hing boven de deur een digitale klok waardoor ik woorden probeerde te maken van de omgekeerde klok. Je moet maar je aandacht even ergens anders op willen richten...toch. Zo was het LOES om 23:07 uur en ik heb er nog een paar geroepen maar had niet echt de aandacht van Chris. Die was na Loes gelijk al afgehaakt, best logisch eigenlijk. Om 23:11 kreeg ik krampen in mijn buik, geen erge maar de voorbode voor een grote boodschap. Shit, hier in het ziekenhuis op die gedeelde wc. 23.23 uur moest ik echt gaan daar zat ik op de wc nog geen minuut of er trok al iemand aan de deur. Whoaa, die arme ziel zou zo dadelijk na mij echt een zware dobber krijgen in mijn tot stand gebrachte CO2 uitstoot waar een varken en een koe niets bij zijn. 23:29 uur was ik weer op de kamer. Gelukkig er heen kunnen sneaken en heeft niemand het gezien (I HOPE 😊). Nog geen twee minuten later ging er een ander op (wij lagen voor die deur en zagen en hoorden het achter de deur) hij opende de deur, zei echt 'Mensen goedheid' en deed de deur dicht. Ik proestend (heel even want dat verergerde de pijn) op bed. Om 23:43 uur kwam de arts op de kamer. En toen de binnenkwam vroeg ik gelijk of hij niet beter kon gaan liggen. Die man was een wandelend lijk... Enorme wallen onder de ogen en redelijk verkouden.... Hij gaaf aan dat hij net gelukkig aan zijn laatste nacht was begonnen.... Heftig! Maar goed gesprek, de repeat stand van mijn vorige uitleggen hij luisterde aandachtig, en ging zonder onderzoekje weer weg. Kwam even later 23.51 uur weer terug om te luisteren naar hart, en longen. Ik moest een paar bewegingen maken zodat we konden zien wat er allemaal relateert was aan de pijnlijke plek (die ik precies -oké met behulp van iemand anders vingers- kon laten zien. Na alles verteld te hebben vertrok hij weer en gaf aan met de oncoloog te bellen. 00:09 uur kwam hij terug. Pijn wordt vermoedelijk veroorzaakt door of een spier of iets ander wat tegen een zenuw aan duwt. Advies meer Morfine waarbij hij over de langwerkende sprak maar dat wilde ik natuurlijk niet dus vroeg ik of het ook de kortwerkende mocht zijn. Dit mocht mits ik niet iedere dag de maximale 4 pakte want dan moest de langwerkende omhoog omdat het niet meer toereikend was. En heel belangrijk monitoren hoe het gaat. Mocht absoluut niets in het negatieve bij komen dan gelijk bellen en met de ambu..moeilijk woord ziekenwagen naar Maastricht terug. En dat was het avontuur alweer van die avond....op dat moment...

Kwart over twee lagen we op bed, ik nog steeds kreunend en steunend van de pijn maar dankbaar dat ik eindelijk in mijn eigen bedje lag. Ik kon niet slapen maar weigerde de tv aan te doen en ben uiteindelijk toch in slaap gevallen. 03.47 uur vanuit de stallen een hels kabaal, niet even maar aan houdend dus gelijk op de camera gekeken en alle paarden keken naar de eerste stal (Lucara) die net geen camera heeft.... Dus ik met een hoop gekreun en pijn mijn onesie aan Chris wakker gemaakt en gezegd dat er waarschijnlijk Lucara vastlag. Hij zei één ding 'tuurlijk, nu weer die kutpaarden!' en ging mee naar beneden. Op stal aangekomen was Lucara gelukkig zelf losgekomen. De stal rook naar geschroeid hout en je zag echt de strepen op de muur. Chris maar naar bed laten gaan en ik heb nog even gekeken of ze niets had. Wat gelukkig niet zo was...pfieuw... Dus weer terug naar bed, weer niet kunnen slapen dus toch maar tv aan en op FOX Storage Hunters half hangend om de pijn zo min mogelijk te voelen. Ik heb de tv om half zes uitgezet en ben in onrustige slaap gevallen. Iedere keer als ik bewoog kreeg ik zo'n irritante pijnscheut. Maar ja, ook weer overleefd. En dan tot slot vanmorgen gaf Chris mijn medicijnen die ik dan blind in neem... maar ik miste twee grote? Blijkt nou had hij niet gekeken en gaf me in plaats van mijn maag en darmpillen...mijn slaaptablet... en ik lullo had alles al doorgeslikt... Dus dit stuk is geschreven onder invloed van....en ik kan ze nu ook echt niet langer openhouden... ik post dit even en dan geef ik er maar gewoon aan toe.... Sleeping nightmare!

Soms vraag ik me wel eens af is het normaal wat wij allemaal meemaken? En daarmee bedoel ik echt niet alle shit maar ook de leuke en stomme dingen? Het lijkt maar niet op te houden in ieder geval... en daar ben ik dan voor nu weer stiekem even blij om!

Fijne dag!