Wereld kankerdag....tja.....

Tegen kanker MOET je vechten,

MOET je strijden als een beer.

Altijd MOET je hoofd recht blijven,

Positief zijn, elke keer.

Je MOET op je tanden bijten,

Borst vooruit en blijven gaan.

Je MOET de moed niet laten zakken,

Kop maar op, jij kan dit aan.

Kanker is altijd van MOETens,

Je staat ervoor en MOET erdoor.

Overleven in een wereld,

Die plots stilstond en bevroor.

Vergeet niet af en toe te mogen,

Simpelweg jezelf te zijn.

Laat het verdriet en alle zorgen,

Nu gewoon maar even zijn.

Vandaag 4 februari 2020, wereld kanker dag! Ik zal je eerlijk zeggen dat ik dit niet eens mee had gekregen. Totdat ik via een pingelgeluidje op mijn telefoon een Messenger bericht kreeg van Jacqueline. Dit was het bovenstaande tekstje. En ook nog een verassing in de brievenbus vond van An met een mooi gedicht en lieve kaart. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds geen nieuws lees of kijk, te erg eigenlijk maar zodra ik iets hoor is het ellende of tumult. Op de één of andere manier kan ik daar niet meer tegen, of eigenlijk is het nog veel erger het interesseert me niet zoveel...

Ik probeer het echt weleens, maar beland na 2 artikelen via internetkranten al vaak op het blokje shownieuws. En dat is helemaal iets waar je niets aan hebt... I know... Vandaag ook gedaan. Maar ik haakte af toen er stond dat gevangenen een eigen telefoon en sleutel van hun cel krijgen? Hoe dan? Het tweede was dat de aanslagpleger die in Londen mensen had neergestoken net vrij was van een celstraf.. ook daarbij denk ik dan direct hetzelfde... Hoe dan? Dus klikte ik maar snel op het kopje dat Marco Borsato en Leontien gaan scheiden want tja, nare dingen bij anderen doen je eigen zorgen vaak verbleken. Ik denk dat dat mijn filosofische achterliggende gedachte was. Zullen we het daar maar bij laten?

Nee, nog even niet ik begon er eigenlijk over omdat ik dus niet door had dat het wereld kankerdag was omdat... juist ik het nieuws niet echt luister, bekijk of lees. Echter toen ik het vandaag dus wilde opzoeken moet ik je bekennen dat het niet echt nieuws genoeg was voor een grote kop op het internet nieuws. Sterker nog op Nu.nl kreeg ik het niet eens gevonden door te zoeken... Dus dat ik het niet wist is me niet echt aan te rekenen, toch?

Ondanks dat er het hele jaar door allerlei dagen zijn ben ik van mening dat iedere dag er 1 is met inhoud daar hoeft het niet, Moederdag, Vaderdag, en God weet wat nog meer voor te zijn. Stilstaan bij dingen waar je dankbaar om kan zijn, stilstaan om dingen waar je iemand mee kan helpen, stilstaan hoe je een steentje bij kan dragen aan het één of ander, van het milieu tot aan het uitlaten van de hond van de zieke buurvrouw. Kijk om je heen, er is meer dan genoeg!

Afgelopen dagen zijn niet echt lekker verlopen. Zo ben ik echt ziek geweest, waardoor ik het feestje van mijn schoonmoeder heb moeten overslaan. Het kwam er boven en onder uit, so to speak. Is Chanel echt goed ziek geweest en nog niet goed. Begon met koliekerigheid, dus dierenarts tig keer erbij. Na nacht en halve dag uiteindelijk parafine via een neussonde. Het mesten is wel meer op gang gekomen (gelukkig) echter wil ze niet eten.... Dat is een relatief begrip want gelukkig eet ze sinds laat in de middag vandaag wel wortels en appels dus weet ik niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaat... Ze moet gewoon weer gras, hooi en haar voer opeten . Maar ik ben al een blij mens dat ze in ieder geval niet meer alleen ligt, en zo zielig uit haar ogen kijkt. Dus hoop ik dat ze snel weer helemaal de oude is!

Dan is het na de uitslag van het ziekenhuis altijd een beetje dubbel. Het allereerste stukje tekst van deze blog is daarom ook best toepasselijk. Iedereen, ikzelf uiteraard ook echt wel, haalt opgelucht adem na het krijgen van een goede uitslag. Maar als je dan weer thuiskomt dan verandert er meestal iets in me en ben ik toch een beetje neerslachtig. Blij, waarom eigenlijk? Waarom MOET ik blij zijn? Het stukje in mijn grijze massa dat die vraag continue herhaald moet gewoon stil zijn, want van mezelf MOET ik het namelijk ook... blij zijn! Maar waarom voel ik dat dan niet 100%? Dus, dat.... Ach, het trekt wel weer weg ik kamp hier echt meestal mee.

Gisteren was ik dus druk in de weer met geïrriteerd zijn op mezelf, me druk maken over Chanel en vooral moe te zijn. Totdat rond 1 uur Hanneke kwam. Ik was eigenlijk van plan thuis te blijven dichtbij Chanel en gewoon in mijn ouwe stink paardenkloffie en badhairday haar... Echter werd ik zowat mee gesleurd () door Hanneke en door Chris het huis uit geschopt. En daar ben ik achteraf héél blij mee. Gelukkig mocht ik mezelf wel eerst omkleden en wat fatsoeneren. Wat, jullie niet zal verbazen, resulteerde in 14 x iets anders aan te doen... Vind je het gek dat ik nergens heen wil.... Ik heb niets leuks en wat leuk is zit te strak of is te kort of te lang of de verkeerde kleur.... Uiteindelijk na een zwarte broek, een leren legging en een corduroy rokje te hebben aangehad heb ik mijn oh zo vertrouwde en geliefde spijkerbroek maar aangetrokken. Trui erop, na hier ook een groot assorti aan blouses, colletjes en vesten te hebben aangehad en op de grond gesmeten, en we waren ready to go! Dus zo belanden we in Heythuysen bij Melangé waar we heerlijk hebben geluncht. Na de lunch in een sneltreinvaart naar huis om daar om te kleden en te gaan sporten. Ook daar dacht ik natuurlijk eerst heel anders over, maar ook zeer voldaan van teruggekomen. Helaas was Chanel nog niet helemaal fit toen ik thuiskwam maar ook niet zorgwekkend. Ze zit gewoon echt niet lekker in haar vel. Dus afgelopen nacht nog 3 x wakker geweest om te kijken. 1 x echt naar stal omdat ik het niet vertrouwde. Daar stond ik dan half 3 de mestballen bij alle paarden weg te halen.... Alsof die beesten daarop zitten te wachten op dat tijdstip... Ik deed dit omdat ik Chanel even los liet lopen door stal zodat ze meer bewoog. Toen ze daarna mestte ben ik een stuk meer gerust weer naar bed gegaan.

En vanmorgen weer vroeg op want ik kreeg speciaal bezoek op mijn verzoek. De zus van het meisje uit een dorp verderop, wat in 2018 is overleden aan de gevolgen van uitgezaaide melanoomkanker, wilde gelukkig met mij praten. Over het ziekteverloop van haar zus. Hieruit blijkt toch ook wel dat er dus in het ziekenhuis te gemakkelijk wordt gezegd, dat het niets is om je druk over te maken... Maar dan.... Ik ben heel dankbaar voor het gesprek van vandaag. Ook mocht en kon ik dingen vragen over het verloop van de ziekte, het einde en de keuzes hierin. Doordat zij in de zorg werkt heeft ze me zoveel meer gezegd dan ik in afgelopen jaren heb 'mee gekregen'. Wel ga ik mijn stellige mening over euthanasie wellicht aanpassen. Palliatief is toch ook wel een 'mooie' optie. Maar hopelijk is dit nog voorlopig niet aan de orde en hikken we weer naar 1 mei voor de uitslag van de nieuw te maken scan.

Maar hoewel ik nog heel lang door kan typen stop ik nu toch. Lange verhalen zit niemand op te wachten en de draad is bij mijn verhalen natuurlijk ook nog vaak heel ver te zoeken. Bovendien is Greys Anatomy al begonnen dus ga ik naar de kamer om samen met Chris tv te kijken.

Fijne avond.