Zijn we weer..eventjes dan......

Wees trots op de progressie die je maakt en blijf stappen vooruit zetten. Ongeacht hoe klein ze ook zijn. Het zal je toekomst mooier kleuren.

Daar zit ik dan, rechtop in bed, haren alle kanten op omdat ik met nat haar ben gaan slapen en bovenal klaarwakker. Het is inmiddels zondagavond (hier heb ik zelfs mijn kalender voor moeten raadplegen omdat ik niet meer wist of het nu zondag of maandag was 😊) en ik voel me op dit moment redelijk goed. Afgelopen dagen waren een wirwar van ellende en dwangneuroses. De dag na kerst, de welbekende 3e kerstdag, werd mijn moeder ziek. En dan voor een goede, een buikgriep en dan ook echt diegene die je lamlegt. Dus ik, mijn vader en Denise werden uiteindelijk ook getroffen door dit verschrikkelijke virus. Even uw beeldvorming opgang helpende, bij dit virus heb je hoofdpijn, het voelt als je bent overreden door een vrachtauto, het komt er aan alle kanten uit en je bent koortsig en moe. Hmmm, matige omschrijving eigenlijk. Maar voor nu neem ik er genoegen mee. Toen mijn moeder ziek werd en mijn zus weer naar huis ging, was ik ook ineens klaar met dat kleine beetje kerst wat we in huis hadden. Dus moest alles weg, uiteraard op dat moment. Om een uur of 1 werd ik misselijk en kreeg hoofdpijn. En hoewel ik deze symptomen vaker heb het laatste jaar voelde ik me direct ook ziek.... Psychisch? Dus naar bed.... Voor een paar uur om vervolgens door te slaan tot laat in de avond. Chris was werken in de ochtend en gelukkig heeft Denise tussendoor ook nog geholpen. Uiteindelijk alles in dozen en tassen en naar boven gebracht tenminste wat draagbaar voor ons was. Chris heeft uiteindelijk later alles naar zolder gebracht. Uiteraard sloeg ik later op de dag door en besloot direct de ramen aan de binnenkant te zemen en alle hoeken van het plafond in de kamer te voorzien van een grote stof en schoonmaakbeurt. Gevolg, hyperactief terwijl ik me mega beroerd voelde. Die nacht dus ook de griep echt gekregen en de dagen in bed, op de wc en af en toe buiten doorgebracht. Dus niet echt spectaculaire dagen gehad.

Wel veel overdenkingen en confrontaties met mezelf gehad. Zoals eerder geschreven vecht er op dit moment iemand nog super hard voor haar jonge leven. En hoewel ik er aan de ene kant heel graag heen wil en wil ondersteunen, kan ik me er aan de andere kant ook niet toe zetten. Ik ben zo bang voor wat ik aan zal treffen. Ik ben in de tijd dat ik weet dat ik ziek ben altijd heel stellig geweest in wat ik wel wil en niet wil. En om dan iemand zo te zien liggen, vechtend voor dat laatste beetje hoop dat is juist waar ik voor heb getekend om niet te willen. Dit zo mee te maken zet mij natuurlijk ook aan het denken. En hoewel alle factoren zo verschrikkelijk anders zijn en al helemaal niet te vergelijken, geeft het me heel veel onrust en angst. De hoop naar leven vooral voor de naasten is zo groot, het verdriet is immens en de hoop blijft. Door het goede contact weet ik wat er speelt en wat de medici zeggen en vooral sommige dingen blijven door mijn hoofd dwalen. De hoop mag geen wanhoop worden, dit is zo waar. Maar dan is er de andere kant, het stemmetje, het zonnetje, de hoop. Er is een minuscule kans op genezing, op verlenging, op het aanslaan van de kuren en daar grijpen we ons allemaal altijd aan vast en dat is goed. Maar nu zet me dat zo aan het denken dat ik het maar moeilijk van me af kan zetten. Ik ben redelijk positief, hoewel ik ook verschrikkelijk kan doemdenken, gaan we weer lekker tegenstrijdig! Maar ik blijf hopen op een wonder.

Dus dit is zo'n beetje een notendop van mijn gedachten. Tussendoor gaat het nog alle andere kanten op en je kunt het zo gek niet bedenken of het passeert bij mij de revue. Morgen is het alweer de laatste dag van 2018. Voor sommige het moment om in 2019 het roer radicaal om te gooien, andere nemen genoegen met de goede voornemens en gaan uiteindelijk gewoon door. En ik zal uiteindelijk bij die laatste categorie horen!

Intussen is het 12 uur dus de 31ste en echt de laatste dag van het jaar...

Wellicht tot later op de dag....met een overpeinzing van 2018!

Welterusten enne.... Nog steeds dankbaar!