Zondag, 1 september 2024...

En weer is de tijd gewoon weg, ineens is het alweer de1e van de negende maand! Blijft bizar hoe snel het ogenschijnlijk allemaal voorbijgaat terwijl de tijd toch echt gewoon de tijd is. En dus ook niet sneller of langzamer gaat of zal gaan dan voorheen, ja stukje psychologie in de vroege ochtend van mijn kant, moet niet gekker worden 😅.

Goed, wat hebben we te melden… Allereerst deze ochtend… Om kwart over zes ging de telefoon van Chris, alarm en direct alles wakker… Het bleek mijn vader, zijn auto geeft alleen maar foutmeldingen dus de vraag of Chris hem naar het vissen wilde brengen. En ja, als je dan toch wakker bent dan maar een even een stukje van me aftypen. Zodra op een niet conventioneel tijdstip de telefoon gaat, slaat bij mij altijd de schrik om het hart. Eergisteren, precies 2 jaar geleden ging in de nacht van 30 augustus om iets na enen de telefoon. Het was Geert de vriend van Elly. 'Het gaat niet goed met El, ik heb de ambulance al gebeld!'. We hebben na die worden de telefoon niet opgehangen en zijn in contact gebleven. Zo kregen we mee wat de ambulance broeders zeiden en probeerden. Ze had een saturatie van 70%, ze kregen haar niet stabiel en besloten haar toch maar direct mee te nemen. Wij probeerden al rijdend alles een beetje te ordenen maar na het horen van de saturatie wisten we wel, dit is niet goed. Op dat moment echter besefte niemand zich dat ruim een uur later we in het Elkerliek in een familiekamertje zaten en er besloten werd de reanimatie te stoppen. Heftig en bizar en voor altijd nog ongelooflijk. Later is gebleken dat Elly vol met bloedstolsels zat, naweeën van corona. Zo bizar, van 3 dagen eerder dobberend bij ons in het zwembad naar gewoon er niet meer zijn…🦋

Afijn, hierdoor snap je wel dat telefoontjes op rare tijdstippen een dingetje blijven. Geïrriteerd maar toch ook dankbaar dat mijn vader dus 'alleen maar' een chauffeur, auto en aanhanger, want hij heeft veel spullen, nodig had deze vroege ochtend…🙈

Gisteren was het namelijk ook bij mij kassa. Donderdag had ik redelijke hoofdpijn, geen migraine, wat vrijdag nog een beetje doorzeurde. Die vrijdagavond zouden we een gezellig avondje uit gaan met Wendy en Theo. Het openlucht theater de Doolhof in Tegelen was het decor van Nightfever, een Bee Gees tribute band uit Duitsland. Die grappig genoeg ook een aardig woordje Nederlands konden spreken. Tijdens het concert kon ik al niet naar de lampen en het podium kijken en zat ik voor 80% van die avond achter Chris, of naar de andere kant te kijken. Maar ik was er, maakte het mee en genoot van de goede muziek. De hoofdpijn zwengelde wat aan waarna ik een Maxalt nam. Dat is een smelttablet tegen migraine. Ik merkte ook dat mijn zicht ineens slecht werd en dan met name mijn rechteroog. Omdat het podium rechts van ons was dacht ik dat het daardoor kwam. Kortom heb ik op een andere manier dan de andere bezoekers echt wel kunnen genieten van een mooi gevulde avond. De buurvrouw links van mij keek me wel iets wat bevreemd aan omdat ik alleen maar de andere kant op keek…

Goed, de volgende dag gewoon opgestart maar had ik echt last van het feit dat ik echt veel minder zag. Links zie ik normaal maar rechts is het echt voor mijn gevoel zo'n 40% minder dan normaal. Dus besloot ik de opticien te bellen of hij tijd had voor een oogcontrole. Wellicht was de sterkte veranderd. Nou, dat was ook zo… Links op 100% maar rechts van min een half naar plus anderhalf. Dus gezien mijn voorgeschiedenis, alle vlaggen op rood en stapten mijn moeder en ik gedesoriënteerd de winkel uit met een verwijzing voor een medisch onderzoek. En toen raakte ik best in paniek, wat als er uitzaaiingen in mijn hoofd zitten? Mijn moeder en ik moesten nog boodschappen doen, dus probeerde ik stoer nog gewoon de AH in te gaan. In de winkel had ik echter alleen nog maar behoefte aan rust en Chris en een gesprek met mijn zus. Die belde ik en die zei bel de huisartsenpost maar. Mijn moeder heeft de komkommers teruggelegd en wij zijn naar huis gegaan. Van slag, op van de zenuwen en de ergste scenario's schoten door mijn hoofd. Gelukkig is Chris altijd rustig en zegt dan dat op de zaken vooruitlopen geen zin heeft. Het kan ook immers 'gewoon' een andere oorzaak hebben. Afijn, het was inmiddels vijf over drie en ik belde de huisartsenpost. Om kwart voor vier konden we ons in Weert SJG melden. Gelukkig werden we snel geroepen en hadden we een fijne arts. Ook een ex-Hagenaar die naar dit mooie stukje Nederland is vertrokken, met deze gesprekken en de onderzoekjes werd ik al wat kalmer. Hij gaf aan te denken aan staar, vooral gezien het medicijngebruik van de behandelingen en daarbij. De oogarts werd gebeld en die gaf aan dat ik direct kon doorkomen omdat ze toevallig al in het ZH was. Daar kreeg ik allerlei testen en druppels in mijn oog. Na een half uur werd duidelijk dat het staar is, dit in het achterste gedeelte van de lens. Hierdoor is het vaak ineens opvallend terwijl het toch echt al gesluimerd moet hebben. Zicht is gemeten op 65% minder dan mijn linkeroog. Die tussentijds alles heeft weten op te vangen, legde de oogarts uit, maar dan ineens kan dat ook het ook niet meer aan. En krijg je er ineens hinderlijke last van. Ik was ZO OPGELUCHT dat ik moest huilen. Geen uitzaaiingen, geen uitzaaiingen dat is het enige wat er door die grijze massa heen galmde.. Komende woensdag moet ik terug en krijg ik meer uitgebreide onderzoeken. Helaas werd wel al snel duidelijk dat de enige oplossing een operatie is, afijn zoals Chris mij continue aangeeft probeer ik niet op de zaken vooruit te lopen.

Goed het is inmiddels een heel verhaal en dat terwijl ik niet eens de uitslag van de reumatoloog met jullie gedeeld heb… kort gezegd is dit weke delenreuma. Ook iets wat zich in het lichaam laat zien als bijwerkingen van de immuuntherapie. Daarvoor krijg ik nu begeleid sporten, waarbij als een paal boven water staat dat ik de leeftijd in ieder geval daar met heel wat gemiddelden omlaaghaal! Hé, en dat op mijn 51e! Dat is dan ook wel weer een keer leuk!

Het lijkt soms in mijn stukjes dat het allemaal kommer en kwijl is maar dit is niet de bedoeling. Ik ben echt wel dankbaar en heb echt ook goede en mooie momenten. Ik zou ook alle behandelingen, mocht de kanker niet meer stabiel zijn, zo weer doen. Oké, ik weet wel dat deze behandelingen allemaal aangepast zijn door de vele bijwerkingen en dan vooral op de korte termijn. Maar de andere kant, geen medicatie, weten we maar al te goed dus nemen we alle bijwerkingen en naweeën zo goed als mogelijk op en genieten we van de kleine dingen!

Fijne zondag ♡

Oh ja, de pony die op mijn voet heeft gestaan is gelukkig drachtig dus dat was niet voor niets hihi.🥳