Zondag 24 november 2024

THE STRUGGLE IS REAL....

"The most beautiful people we have known are those who have known defeat, known suffering, known struggle, known loss, and found their way out of those depths." – Elisabeth Kubler-Ross

Daar ben ik weer. Het heeft even geduurd voordat ik iets kon typen, en eerlijk gezegd wist ik niet zeker of ik het wel wilde. Ik had er de puf niet voor, de moed niet, en misschien ook de woorden niet. De afgelopen periode voelde zwaar, heel zwaar. Om eerlijk te zijn, er waren momenten dat ik het gewoon niet meer zag zitten.

Misschien vraag je je nu af: wat is er aan de hand? De kanker is gelukkig nog stabiel, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Maar de bijwerkingen op lange termijn, in combinatie met het feit dat ik inmiddels de 50 ben gepasseerd, maken het leven er soms niet eenvoudiger op!

Pijn, beperkingen en frustratie

De laatste tijd speelt er van alles. De pijn in mijn heup is bijna ondraaglijk geworden. Het is niet alleen de "normale" gewrichtspijn waarmee ik al jaren leef, maar een constante, stekende pijn die me 's nachts wakker houdt. Hurken is een hel, opstaan zonder tranen bijna onmogelijk. Alsof dat niet genoeg is, heb ik ook nog tennisarmen aan beide kanten en een witte waas voor mijn rechteroog. Dat maakt simpele dingen, zoals autorijden in het donker, een enorme uitdaging.

En het wandelen… wat ooit mijn uitlaatklep was, gaat nu nauwelijks meer. Tot een paar weken geleden kon ik nog dagelijks 6 kilometer lopen. Het gaf me rust, beweging en een moment om mijn hoofd leeg te maken. Maar nu is zelfs dat moeilijk. Het voelt alsof mijn lichaam me in de steek laat.

Ik heb een röntgenfoto laten maken, en de uitslag was gelukkig geruststellend: geen tumoren. Maar wel slijtage in mijn heupen en een ontsteking. Hoewel het geen verpletterend nieuws was, maakt het de pijn niet minder. Mijn medicatie is aangepast – ik ben overgestapt op Meloxicam – en dat helpt een beetje. Maar ik moet eerlijk zeggen dat de klachten me mentaal zwaar vallen.

Kwaliteit versus kwantiteit

Afgelopen week bereikte ik een dieptepunt. Ik vroeg me hardop af: hoe lang kan ik dit volhouden? De balans tussen kwaliteit en kwantiteit in mijn leven voelt zoek. Natuurlijk wil ik doorgaan, maar soms voelt het alsof de pijn en beperkingen alles overheersen.

Ik heb met mijn arts afgesproken dat ik niet terug wil naar zware medicatie zoals morfine of oxycodon. Die maken het leven zo vlak en monotoon dat ik niet meer mezelf ben. Maar als het echt niet anders kan, weet ik dat ik die keuze misschien opnieuw zal moeten maken.

Schrijven om te relativeren

Terwijl ik dit typ, realiseer ik me dat het misschien niet zo dramatisch klinkt. Maar voor mij voelt het zwaar, zwaarder dan ooit. Toch helpt het om alles van me af te schrijven. Het geeft me ruimte om weer te focussen op de mooie dingen in mijn leven.

Want die zijn er gelukkig nog steeds, al moet ik er soms bewust naar zoeken.

• Ik geniet intens van mijn gezin, mijn honden en katten, en vooral van mijn allesie.
• De paarden geven me nog altijd vreugde, ook al kan ik minder met ze doen.
• Onze eendjes, kippen, schaapjes en varkentje toveren nog steeds een glimlach op mijn gezicht.
• Ik ben zo dankbaar voor de mensen om ons heen die er altijd voor ons zijn.
• Zelfs in kleine dingen, zoals de herfstkleuren en de eerste sneeuw, vind ik geluk.
• En ja, ik geniet (misschien iets te veel) van lekker eten en uit eten gaan.

Dit zijn de dingen waar ik me aan vasthoud. Ze herinneren me eraan dat, ondanks alles, er nog zoveel is om dankbaar voor te zijn.

De weg vooruit

Mijn oogoperatie staat gepland voor 6 februari 2025. Het voelt nog ver weg, maar voor nu laat ik het rusten. Ik merk dat ik een drempel voel om actie te ondernemen. Misschien ben ik bang voor wat komen gaat.

Tot die tijd probeer ik de balans te blijven vinden. Het is niet altijd makkelijk, maar ik wil blijven kijken naar wat ik wél heb, wat ik nog kan, en wie ik om me heen heb. Want uiteindelijk is dat wat telt.

Bedankt dat je dit leest. Het helpt me meer dan je denkt.

Tot de volgende....