Mariska van der Meer

(reeds verplicht vroegpensioen)

Een uitleg over wie ik ben is voor de meeste natuurlijk wel handig. Het kan niet zo zijn dat je een (in dit geval mijn) leven "instapt" en dat je geen achtergrond informatie hebt! Ik zeg riemen vast en treed in mijn wereld!

Ik ben geboren in 1973 op 6 juni (maand 6) om 06:06 uur te

's-Gravehage. Ik heb een hele fijne jeugd gehad en ben denk bevoorrecht en beschermd opgevoed. Sport stond in ons gezin altijd wel vooraan. Mijn ouders stimuleerden mijn zus en mij te sporten. Schaatsen (lange baan) was iets waar het gezin zo'n beetje op draaide. Mijn zus was heel goed in het schaatsen en zat in de selecties en reisde heel Europa rond. Ik kon de techniek maar niet mooi onder de knie krijgen, had veel kracht en vechtlust maar ja ook daarin was het niet genoeg. Bovendien ging mijn voorkeur echt uit naar de paardjes. In de zomer was het hardlopen en wielrennen en voor de rest was er nog tennis wat het gezin bezighield. En niet te vergeten ieder jaar op wintersport, waarvan de begin jaren altijd in Inzell bij mevrouw Mayer. Waar dan niet alleen geskied en geaprès-skied werd maar ook uiteraard getraind met schaatsen. Dat après-skiën was voor mij als kind toch altijd wel een dingetje. Waarom weet ik niet maar ik was als de dood dat (en als) mijn ouders dronken waren, sterker nog ik vond het irritant als wie dan ook dronken was of deed. Uiteindelijk waren die gewoon allemaal gezellig aan het feesten, iets wat ik pas op latere leeftijd (lees zelf ondervonden) ben gaan accepteren. Tijdens deze après-ski avonden, die destijds echt heel anders waren als wat we nu kennen, werd er door mijn ome Joop volop accordeon gespeeld. En als er in de avonden live muziek was dan mochten mijn zus, mijn buurmeisje Miranda en ik altijd optreden. Helemaal geweldig vonden we dat. En hoewel mijn zus en buurmeisje altijd kozen voor vrolijke nummers (Waanzinnig gedroomd, op een onbewoond eiland) koos ik altijd voor zielige nummers... teddybeer teddybeer, kom je strakjes bij mijn spelen. In plaats van dat ik nu de woorden zielig gebruik kan ik beter rustig neerzetten. Ik denk dat dit destijds meer typerend was, hoe ik als kind was.

Ja, nu ik dit zo neerzet denk ik (mijn moeder beaamt dat ook wel) dat ik een rustig kind was. Mijn moeder zei altijd dat ik een bijzonder kind was, wat een inzicht! Ik kon mezelf goed vermaken en had niet persé iemand nodig om te spelen.

Een ander voorbeeld wat aangeeft dat ik toch wel een bijzonder kind was, is dat ik toen ik in de derde klas zat (tegenwoordig groep 5) een brief schreef naar destijds de president van Amerika om te vragen of hij wilde stoppen met oorlog voeren. De leraar van destijds heeft de brief (aan mijn moeder gevraagd) gehouden, achteraf wel jammer. Want WHAT WAS I THINKING? Op die leeftijd, hoor je daar eigenlijk helemaal niet mee bezig te zijn. Ik vond het verschrikkelijk om te zien wat er allemaal in de wereld gebeurde. Ik lag regelmatig te huilen om de kindjes die je op TV te zien kreeg uit Afrika, dikke buikjes met vliegen op het gezicht en honger. Dit heb ik altijd wel een beetje gehouden, ik wil er voor zorgen dat het voor iedereen goed is. Maar goed hoe kunnen we toch afdwalen door gewoon te schrijven over vroeger.

Vanaf kleins of aan was ik al gek op dieren. Van hamsters en konijnen tot honden en katten en later uiteraard de felbegeerde pony. Heerlijk vond ik dat, ik en mijn beestjes. Alsof ik toen al begreep dat de liefde van een dier onvoorwaardelijk is. Toen ik een jaar of 6/ 7 was kreeg ik mijn eerste paardrijlessen. En hoewel ik het heerlijk vond weet ik nog goed hoe spannend ik het altijd weer vond. Op wie moest ik rijden, was hij of zij wel lief. Geweldig wat een opwinding je dan mee maakte als je op je lievelingspony mocht. En hoe bang als je op een vervelende moest. Verschrikkelijk vond ik dat op een pony te moeten waarvan je wist dat hij of in de hoek zijn hoofd ineens in het zand stak en gewoon stopte (het liefst in galop) of dan had je die snelle die er altijd tussenuit naaiden al voor de instructeur MARUS brulde. Maar goed, niet genoeg schrik gekregen om te stoppen en altijd maar door gegaan met mijn lesje zo'n 1 keer in de week. Op mijn 12e kreeg ik mijn eerste pony. Ik weet nog dat mijn ouders het vertelden dat ik een pony mocht MAAR dat ik er wel goed rekening mee moest houden dat het veel verantwoording was. Door het dolle heen was ik, 's avonds ben ik de trap nog afgegaan toen we al op bed lagen en heb mijn ouders plechtig beloofd dat ik erover nagedacht had en dat ik het toch wel heel graag wilde. Na deze pony Beauty volgde er nog meer en uiteindelijk kreeg ik mijn eerste paard toen ik een jaar of 15/ 16 was een veulen, git zwart genaamd Hildalgo ik weet zelfs nog dat het een Vasco x Uppercut was. Ik was inmiddels zo gek van paarden dat ik mijn dagen het meeste doorbracht in Wateringen bij Henk en Connie Oosterveer. Geweldig vond ik het daar. Henk was een goede vriend van mijn vader van vroeger zodoende kwam ik daar. Toen besloot ik ook om door te gaan in de paarden en na de HAVO ben ik naar het NHB in Deurne gegaan. Destijds een zware opleiding, niet voor watjes, ik ben wat rond gecommandeerd in deze jaren. Ik was 16 en ging het huis al uit omdat de opleiding in Brabant was. Je zat intern eerste keren een paar weken en daarna een paar keer 3 maanden. Daartussen in moest je stage lopen en werd je op sommige bedrijven als voetveeg misbruikt en op andere stages had je het goed. Van sommige stages heb ik echt vrienden voor het leven overgehouden. Niet het soort waarbij je de deur plat loopt maar gewoon als je elkaar ziet dat het altijd goed is. Mijn droom was altijd samen met mijn vader een stal te beginnen. Echter kwam ik er wel redelijk hard achter dat ik gewoon niet goed genoeg was. Ik kon leuk rijden maar juist dát gevoel, wat maar weinig hebben, had ik niet. ZZ was voor mij het hoogst haalbare. En omdat ik wel zo reëel was te weten dat ik mijn brood hier niet in zou kunnen gaan verdienen, ben ik na Deurne een hele andere richting op gegaan. Ik had als tussenstop een paar kantoorbaantjes gehad en vond dit heel leuk. Ook heb ik een aantal jaar bij een dierenartsenpraktijk gewerkt maar omdat ik meer wilde was dit uiteindelijk ook niet iets wat blijvend was. Ik ben toen in de avonduren de HEAO gaan doen deeltijd en uiteindelijk na een aantal banen terecht gekomen waar ik nu ben geëindigd.

In dit stuk zijn echt de hoofdlijnen getrokken maar wat er niet staat is dat ik bijvoorbeeld op 17 jarige leeftijd anorexia/ boulimia ontwikkelde. Reden hiervoor zijn er denk meerdere, jong uit huis en dan echt voor jezelf moeten zorgen (lees op de meeste stages gewoon aan je lot over gelaten, vooral met eten), een school en hobby waar de meeste mensen lang en slank waren (wellicht alleen in mijn ogen) en een vriendje wat gewoon vreemd ging met een lerares! Dit en het beeld wat ons toen ook al min of meer door de buitenwereld en media werd opgedrongen maakte dat ik onzeker was over mijn uiterlijk. Ik heb jarenlange therapie gevolgd, ben opgenomen geweest maar niets werkt als je er zelf niet achter staat. Sterker nog als je zoals ik redelijk sterk in je schoenen staat beheers je de therapieën in je eigen straatje. Ik deelde wat ik wilde delen en wat ik niet wilde... gebeurde niet en wist men niet. Toen ik 26 was en mijn moeder een hartaanval en een hersenbloeding kreeg, ging de knop pas om. Mijn moeder moest vechten voor haar leven en ik speelde er gewoon mee? Ik was inmiddels samen met Chris en die stond echt altijd voor me klaar, bracht me naar therapie, probeerde te helpen dat ik geen vreetbuien kreeg en was gewoon zoals hij nu ook is, mijn allesie.

Die dag is dus echt letterlijk de knop omgegaan, ik heb niet meer vaak overgegeven daarna (het anorexia gedeelte heeft alleen in het begin plaats gevonden) was er eigenlijk in één keer klaar mee.

Op mijn 32ste heb ik een herseninfarct gehad. Hier heb ik zelf niet heel veel van meegekregen. Alleen erna had ik een paar dagen dat ik niet uit mijn woorden kon komen. Draaide dingen om en legde klemtonen verkeerd. Gelukkig is dit allemaal in redelijk korte tijd helemaal goed gekomen.

Verder was in mijn medisch dossier al in de loop der jaren een aantal aandoeningen vastgesteld. Ik heb diverticulose (darmafwijking), spastische darm, migraine, en ik denk wel een tiental botbreuken heb gehad daarnaast was ik vaak ziek. Je kan zeggen dat als er ergens een griepje was, geheid dat ik het kreeg. Ik presteerde het zelfs om over mijn eigen voeten te struikelen en mijn duim te breken. Heel irritant, niet alleen voor mij maar uiteraard ook voor op het werk en thuis. Wat ik ook slikte aan vitamine & mineralen en wat ik ook probeerde aan alternatieve therapie dit bleef. Tot ik in 2013 naar het ziekenhuis ging voor mijn grote teen. Deze was chronisch ontstoken door artrose (artritis) toen kwam ook naar boven dat ik daardoor veel minder weerstand had. Besloten werd toen van mijn linker voet de grote teen vast te zetten door het grote gewricht van de teen te verwijderen. In totaal heb ik 7 operaties aan die teen gehad omdat het niet wilde helen. Er zijn bottransplantaties gedaan (twee maal) en er hebben een legio aan schroeven en moeren in gezeten. Waarbij een leuke kanttekening is dat ik de arts corrigeerde toen hij liet zien dat er een M4 schroef in ging waarop ik zei, nee dat is een M6. Geweldig blijft het als je als vrouw toch een beetje verstand hebt van techniek. Afijn, na de 3e operatie aan mijn voet (ik zat nog in het gips) liet ik een moedervlek op mijn rug weghalen. Deze was donker van kleur en vervelde af en toe en had soms een korstje erop. Ik dacht dat dit kwam doordat ik veel spijkerbroeken droeg die precies op dat randje zaten. En toen kreeg ik de uitslag, het was een melanoom. Ik weet nog dat ik daar zat en dacht: ,,Oh, gelukkig geen huidkanker." Hoe bedrieglijk was die gedachte. Hierna is het een heel traject. Dit stuk zal ik een keer schrijven als blog, want geloof me dat is een verhaal apart.

Voor zover een stukje over mijzelf....

Nou, dit was het eigenlijk wel zo'n beetje. Ik heb nog veel meer meegemaakt leuke en minder leuke dingen. Maar de hoofdlijn is eigenlijk wat hierboven is beschreven.